บทที่ 108: หลงทางจากเส้นทาง

ผมรู้สึกว่าตาตัวเองเบิกกว้าง ภาพห้องหมุนคว้างจนพร่าเลือน ขณะที่คำพูดของพ่อยังคงดังก้องอยู่ในหัว

ลมหายใจของผมติดขัดในลำคอ ทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก ผมไม่รู้ว่าจะคิดอะไร จะพูดอะไร พูดตามตรงคือผมรู้สึกชาไปทั้งตัว ราวกับพื้นใต้เท้าพังถล่มลงไป และผมกำลังร่วงหล่นอย่างอิสระ โดยไม่รู้ว่าจะตกลงสู่พื้นเมื่อไหร่ ห...