บทที่ 31 บทที่ 30

บทที่ 30

ตั้งแต่มาถึงยุคนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่หลงเหยียนได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเองอย่างไม่ต้องคิดอะไร ไม่ต้องมีหน้าที่สำคัญ หรือว่าต้องไปตามหาอะไร หลงเหยียนนั่งอยู่ริมหน้าต่างในเรือนของตัวเองในจวนอ๋อง ในหัวก็คิดอะไรมากมายระหว่างมองดูท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาว ความสงบเงียบในยามนี้ทำให้นางมีเวลา...