บทที่ 3 3

ตาคู่คมหรี่ลงอย่างใช้ความคิด ก่อนจะยิ้มหยัน รีบดักคอว่า “บอกก่อนนะว่าผมไม่ใช่สุภาพบุรุษ ในเมื่อคุณเป็นฝ่ายเข้าหาผมเองเมื่อคืนนี้ ผมก็จะไม่รับผิดชอบใดๆทั้งสิ้น อย่าคิดว่าความบริสุทธิ์ของคุณจะมัดหัวใจผมได้”

หญิงสาวกลืนก้อนอะไรบางอย่างแข็งๆลงคอ กระบอกตาร้อนผ่าว อยากปล่อยโฮออกมาดังๆ แต่กระนั้นหล่อนก็ยังคงฝืนทำเข้มแข็ง ทั้งๆที่ภายในใจกำลังร่ำไห้

รักนี้ไม่สมหวัง ซ้ำยังโดนเขาดูถูกจนแทบไม่เหลือค่า

แต่ไม่เป็นไร...หล่อนจะต้องอยู่ต่อไปให้ได้ ต่อให้ไม่มีเขา หล่อนก็ไม่ตาย

เพราะให้กำลังใจตัวเองแบบนี้ วีรยาจึงกระพริบตาถี่ๆไล่หยาดน้ำแห่งความอ่อนแอที่เอ่อคลอหน่วยตาเมื่อครู่นี้ให้กลับคืนสู่อก เพียงพริบตาเดียว...แววตาเศร้าๆก็เปลี่ยนเป็นแข็งกระด้างเมื่อตอบเขาไปว่า

“ฉันเองก็ไม่ใช่กุลสตรีที่แค่เสียตัวให้ผู้ชายแล้วจะเรียกร้องทวงความรับผิดชอบ ถือเสียว่าเมื่อคืนวินๆกันไปนะคะ คุณมีความสุข ฉันก็มีความสุข เท่านั้นจบ ไม่มีอะไรต้องสานต่อในเมื่อเราต่างก็พอใจกันทั้งสองฝ่าย”

“ก็ดีที่คุณไม่คิดจะเรียกร้องอะไร เชิญ...” ชายหนุ่มผายมือไปทางประตู ซึ่งหล่อนก็เชิดหน้าเดินออกไปด้วยมาดนางพญา โดยมี    ร่างสูงตามไปติดๆ แต่พอถึงหน้าประตูรั้ว เขาก็ยื่นเงินให้

“5พันบาท ถือเสียว่าผมซื้อความสุขล่ะกัน เมื่อคืนนี้ผมพอใจมาก และผมก็ไม่อยากได้ความพอใจนั้นมาฟรีๆ เลยคิดจะให้เงินคุณ หวังว่าเงิน 5 พันนี้คงจะพอสำหรับการช็อปปิ้ง 1 วันนะ

“ฉันไม่ต้องการ” วีรยาปฏิเสธเสียงแข็ง มองเงินในมือเขาเหมือนเห็นสิ่งที่น่ารังเกียจ ขณะที่ชายหนุ่มยัดเงินใส่มือหล่อนเป็นเชิงบังคับ

“รับไว้เถอะ ผมไม่คิดอยากได้อะไรฟรีๆจากใคร ไม่อยากติดค้างกัน”

สุดจะทนไหว มือเรียวสั่นระริก ก่อนที่วีรยาจะปากระดาษ 5 ใบใส่หน้าเขา “ฉันบอกว่าไม่อยากได้ไงเล่า คุณอาจเคยชินกับการที่อยากได้อะไรก็ใช้เงินซื้อ แต่ขอบอกไว้ก่อนนะ สำหรับบางอย่างน่ะ...ต่อให้มีเงินมากแค่ไหนก็ซื้อไม่ได้หรอกนะ เรื่องเมื่อคืนนี้ฉันยอมรับว่าตัวเองผิดที่เข้าหาคุณก่อน แต่ที่ฉันกล้าทำแบบนั้นไม่ใช่เพราะเงิน สิ่งที่ฉันเสียให้คุณ...ไม่ใช่ว่าจะให้ผู้ชายทุกคนได้ และเงินก็ซื้อไม่ได้ด้วย”

“หะ...” ชายหนุ่มเบิกตากว้างอย่างตื่นตะลึง ครั้นหันหลังไปมองธนบัตรสีเทาที่ตอนนี้ค่อยๆปลิวร่วงหล่นลงบนพื้นดิน ก็ดันถูกหล่อนถีบเข้าอีก

ขอเน้นว่าถีบจริงๆ...ถีบที่สะโพกเขาอย่างแรงด้วยรองเท้าส้นสูงที่หล่อนสวมอยู่

และนั่นก็ทำให้คนที่ไม่ทันตั้งตัวถึงกับเซก่อนจะล้มลงกับพื้น

พลั่ก !

มือใหญ่สองข้างยันบนพื้นดินด้านหลังไว้เพื่อทรงตัว ขณะที่สองตายังจ้องมองหล่อนอย่างตื่นตะลึง

กฤตพลพูดไม่ออก ได้แต่นั่งนิ่งอย่างงงๆ ขณะที่หญิงสาวชี้หน้าเขาแล้วประกาศก้อง

“ลูกถีบเมื่อกี้นี้ถือเป็นสิ่งตอบแทนคำพูดร้ายกาจที่คุณพูดใส่ฉันฉอดๆตั้งแต่เริ่มลืมตาตื่นมา น่าเบื่อที่สุด ฉันไม่น่าหลงรักผู้ชาย        ห่วยแตกอย่างคุณเลย ลาก่อนตลอดกาล”

พูดจบก็หันขวับก้าวออกจากประตูรั้วแล้วเดินจากไปอย่าง   มาดมั่น โดยมีสายตาของกฤตพลมองตามไปจนลับ

หลังจากนั่งอึ้งอยู่บนพื้นดินนานเกือบห้านาที ในที่สุดชายหนุ่มก็เริ่มได้สติ เขากระพริบตา ก่อนพึมพำเสียงแผ่ว

“สะ...สุด สุดยอด เกิดมาเพิ่งเคยเจอผู้หญิงแบบนี้ น่ารักเป็นบ้า

หลังจากเดินเท้าเปล่าอย่างหยิ่งทะนงจนพ้นตัวบ้าน    หลังใหญ่แล้ว หล่อนก็มองหารถสักคัน แต่แถวนั้นกลับไม่มีรถรับจ้างผ่านมา ที่แย่กว่านั้นคือ...หล่อนไม่รู้ว่าจุดที่หล่อนยืนอยู่นั้นเป็นบริเวณไหนของเมืองหลวง

หล่อนหันรีหันขวาอยู่พักหนึ่ง ก็เห็นรถมอเตอร์ไซค์วินขับผ่านมาพอดี ดูท่าเหมือนเพิ่งไปส่งลูกค้าแล้วกำลังจะกลับ หล่อนจึงรีบ  โบกมือเรียกและก็โชคดีที่หนุ่มวินคนนั้นยินดีพาหล่อนมาส่งที่บ้านโดยคิดค่าจ้างในราคาที่ถูกกว่าปกติ

เมื่อจ่ายเงินค่ารถเสร็จ หญิงสาวก็ตรงรี่ผลักบานประตูรั้วเก่าๆที่เขลอะสนิมออก พบว่องไวกำลังจะออกจากบ้านพอดี

“จะไปไหนคะพ่อ”

“ไปทำงานสิ สายแล้วนะ” ตอบด้วยเสียงเรียบๆ แต่แววตาที่ใช้มองบุตรสาวนี่สิ...เต็มไปด้วยความใคร่รู้ระคนคาดหวัง เล่นเอาวีรยาถึงกับเดือดไปทั้งร่าง “กลับมาในสภาพกระเซอะกระเซิงไม่ใช่น้อย ลิปสติกเปื้อนแก้มนิดๆ ผมยุ่งๆ เสื้อผ้ายับๆ แกคงเสร็จคุณเก้าไปแล้วสินะ”

นี่น่ะหรือคำถามจากปากพ่อ ไม่มีความเป็นห่วง ไม่มีความกังวลเจืออยู่ในแววตา มีเพียงคำพูดที่แสนธรรมดา แม้หญิงสาวจะเป็นคนเข้มแข็งแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเม้มปากแน่นเพื่อข่มความน้อยใจไม่ให้แสดงออกมาชัดเกินไป

“พ่อจงใจให้วิวนอนกับคุณเก้าใช่มั้ยคะ”