บทที่ 57 บทที่ 57 เรื่องของสุนัข

“เอาไปคืนเถิด” เขาบอกเสียงนุ่มทั้งที่ยังกอดนางอยู่

“ข้าไม่อาจปล่อยให้พวกเขาเหยียดหยามเจ้า” นางดันอกเขาเพื่อเงยหน้าสบตากับเขาตรงๆ

“ข้าคิดว่าคนที่อยู่ในคุกวันนั้นจะต้องยังมีผู้รอดชีวิตมาได้ เจ้าไม่เห็นใบประกาศพวกนั้น มัน...” หลี่เฟิ่งเซียนพูดออกไปไม่ได้ว่าเหมือนเขายามนั้นไม่มีผิด

“เหมือนข้าในวันนั้นไม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ