บทที่ 47 บทที่ 47

คุณรื่นฤดีมองชายหนุ่มพร้อมกับยิ้มขำออกมา เธอยื่นมือไปลูบผมเขาก่อนจะเอ่ยถาม

"นึกยังไงมาขอน้องแต่งงานล่ะ"

"ก็ผมอยากทำทุกอย่างให้มันถูกต้องครับ ยังไงเราสองคนก็... คือประมาณว่าผมล่วงเกินน้องไปเยอะพอสมควร แต่ว่าผมไม่มีความคิดจะทิ้งน้องเลยนะครับ ผมรับผิดชอบอยู่แล้ว ตอนนี้ก็เลยคิดว่ามันถึงเวลาแล้วครับ"...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ