บทที่ 15 ตอนที่ 15
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะดังขึ้นอีกครั้งทำให้เธอต้องจำใจลุกไปเปิดประตูช้าๆ และสิ่งที่คิดก็เป็นจริงจนได้ ออสตินยกมือเตรียมเคาะประตูอีกครั้งก่อนหยุดชะงักเมื่อประตูเปิดออกเลื่อนสายตามองหญิงที่บูดบึ้งแล้วก้มมองหยกที่ข้อมือของเธอด้วยรอยยิ้ม
“นึกว่าจะทิ้งมันซะอีก” ออสตินผลักประตูเดินเข้ามาด้านในโดยที่เธอตั้งหลักไม่ทันหันมองเขาที่เข้ามาอย่างอุกอาจ
“สิ่งของกับคนให้มันไม่เหมือนกัน”
“แล้วคนให้มันเป็นยังไง เธอกลัวตกหลุมรักฉันละสิถึงหาอะไรมาขวางกั้นใจอยู่ตลอด” ออสตินนั่งลงบนเตียงมองหน้าเธอที่ยืนอยู่ตรงประตูกอดอกมองเขากลับเช่นกัน
“ใช่ ฉันไม่อยากเจ็บปวด ฉันอยากพัก นายออกไปได้แล้ว”
“ก็นอนสิ ฉันไม่ข่มขืนเธอหรอกน่า ฉันแค่อยากอยู่ใกล้เธอ ตั้งแต่มานี่รู้สึกแปลกๆ ชอบกล” ออสตินขมวดคิ้วโน้มตัวลงนอนหงายเอามือหนุนหัว
“นายก็เป็นเหมือนกันหรอ” เอเรียเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ที่โต๊ะหน้าทีวีมองออสตินเด้งตัวมองเธอเช่นกันอย่างแปลกใจ
“ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ออกจากบ้านยันตอนนี้ก็ยังรู้สึกไม่ค่อยดี ใจหายอย่างบอกไม่ถูก” เอเรียขมวดคิ้วคิดวิตก
“เธอมีงานตอนไหน”
“บ่ายพรุ่งนี้”
“งั้นตอนเช้าเราไปศาลเจ้าใกล้ๆ กัน เห็นว่าศักดิ์สิทธิ์จะได้สบายใจขึ้น” ออสตินลุกขึ้นเดินมาอยู่ตรงหน้าเอเรียที่เงยหน้ามองสบตาเขา
“อืม ก็ดีเหมือนกัน” เอเรียพยักหน้ารับก่อนเบิกตากว้างมองออสตินโน้มตัวลงมาเอานิ้วก้อยเขี่ยจมูกเอเรียด้วยรอยยิ้มหวานจนเธอชะงักกะพริบตาถี่ราวถูกสะกดให้หยุดนิ่งมองสบตาเขา
“ตอนเช้าเจอกันหน้าล็อบบี้ ฝันดีครับ” เสียงหวานหูเอ่ยขึ้นก่อนถอยหลังเดินออกไปพร้อมปิดประตู เอเรียมองตามถึงกับหลุดผ่อนลมหายใจยาวยกมือจับหน้าอกข้างซ้ายอย่างหวั่นไหวใจเต้นแรงรีบลุกไปล็อกประตูแล้วไปอาบน้ำเพื่อพักผ่อน
เช้าวันใหม่อากาศสดชื่นแต่คนรอล็อบบี้สีหน้าไม่สดใสเท่าไหร่นัก ออสตินออกจากลิฟต์มองเอเรียด้วยรอยยิ้ม
“ขอบตาคล้ำเชียว ได้นอนไหมเนี้ย”
“นอนไม่ค่อยหลับ รีบไปกันเถอะ” เอเรียลุกขึ้นเดินเข้ามาหาออสติน
“ไม่ต้องห่วงไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันจะอยู่ข้างเธอเสมอจะจับมือไว้แน่นๆ เลย” ออสตินฉีกยิ้มพร้อมเอื้อมจับมือเธอพาเดินออกไปขึ้นรถที่เช่ามา เอเรียนั่งข้างคนขับมองบรรยากาศโดยรอบรถราสัญจรไปมามากมายเนื่องจากเป็นช่วงเช้า ออสตินเลี้ยวรถเข้ามาจอดอยู่ในวัดที่มีศาลเจ้าใหญ่โตอยู่ภายใน เอเรียลงจากรถมองร่มเงาอย่างผ่อนคลายบวกกับเสียงสวดมนต์ที่ช่วงให้จิตใจสงบลง
“นี่ศาลอะไร” เอเรียหันมาถามออสตินที่เก็บกุญแจรถเดินมายืนข้างๆ พร้อมเดินตีคู่กันเข้าไปด้านใน
“ศาลเจ้าแม่ซีหวังหมู่ ใหญ่สุดรองจากเง็กเซียนฮ่องเต้ คุมนางสวรรค์ทั้งหมด เป็นสถานที่สักการะบรรเทาจิตใจได้ดีเลยละ” ออสตินพาเดินเข้ามายืนอยู่หน้ารูปปั้นสูงตระหง่านก่อนเดินเข้าไปด้านในที่มีศาลเล็กของพระโพธิสัตว์หลายองค์ เขาจุดธูปให้เธอและของตนเดินมาไหว้หน้ารูปปั้นท่องตามบทสวดแกะสลักที่ตั้งไว้ เอเรียยกมือไหว้พร้อมมองรูปปั้นไล่ขึ้นด้านบนทำให้แสงแยงตาจนต้องก้มหน้าตั้งจิตขอพร ออสตินชำเลืองมองหญิงข้างๆ ถึงกับฉีกยิ้มชอบใจลุกไปปักธูป เอเรียลุกขึ้นไปปักธูปก่อนยกมือไหว้อีกครั้งด้วยรอยยิ้มเมื่อจิตใจเริ่มดีขึ้น
เมี้ยวววว
เสียงแมวลอดเข้าหูทำให้เธอมองหาต้นเสียงจนเห็นหางไวๆ ผ่านประตูไป ดวงตาคู่สวยมองฉงนนึกเอ๊ะใช่ก่อนหมุนตัวกลับหลังวิ่งตามแมว
“จะไปไหน” ออสตินตะโกนเรียกเธอเมื่อเห็นเธอวิ่งออกไปหน้าศาลเจ้ายืนอยู่ริมถนนเขาจึงรีบวิ่งตามไปทันทียื่นมือคว้าแขนเธอดึงกลับเข้ามา
“ทำอะไร!”
“แมวอยู่กลางถนน รถจะเหยียบอยู่แล้ว ปล่อยฉันออสติน”
“จะบ้าหรือไง รถเยอะแบบนั้น ไม่มีแมวสักตัว”
“ปล่อยฉัน! ” เอเรียกระชากมือออสตินออกวิ่งฝ่าเพื่อหวังจะเข้าไปอุ้มแมวที่ติดอยู่กลางถนนก่อนจะรีบวิ่งข้ามกลับมาหาเขาแต่แสงไฟจ้าสาดเข้าสู่มาดตาจนมองไม่เห็น
“เอเรีย! ”
หมับ! เอี๊ยด...ดด
รถเมล์คันใหญ่พุ่งผ่านร่างสองร่างที่ยืนกอดกันจนต้องเบรกรถฝุ่นควันตลบอบอวล เสียงโหวกแหวกตื่นตระหนกดังอยู่ละแวกรอบข้างอย่างชุลมุนวุ่นวาย เอเรียค่อยๆ ลืมตามองชายที่โอบตัวเธอไว้ในอ้อมกอด
“ไม่เป็นไรนะ” ออสตินจับแขนเธออย่างร้อนใจก่อนขมวดคิ้วมองผู้คนเดินมาล้อมทั้งคู่
“ขอบใจนะ” เอเรียก้มหน้าสำนึกผิดไล่สายตามองไปรอบจนกระสะดุดตากับบางอย่างที่อยู่ไม่ไกล ดวงตาเบิกโตด้วยความตกใจมองเห็นร่างกายตนเองนอนกระอักเลือดอยู่ในอ้อมกอดของออสติน
“ออส...ออส”
“อะไร เธอบาดเจ็บหรอ” ออสตินจับหน้าเธอมองซ้ายมองขวา
“นั่นเราใช่ไหม” มือของเอเรียชี้ไปด้านหน้าจนเขาต้องไล่สายตามองตามถึงกับผงะตาเบิกโพลงด้วยความอึ้งมองตัวเองนอนจมกองเลือดจึงรีบหันกลับมามองมือตนเองที่เลือนรางจนมีคนเดินผ่านร่างของทั้งคู่ทำให้ความกระจ่างชัดเจนขึ้น รถตำรวจกับรถพยาบาลเข้ามาจอดเทียบเพื่อช่วยเหลือผู้ประสบภัย
