บทที่ 16 ตอนที่ 16
ออสตินเดินเข้าไปดูร่างตนเองที่ถูกบุรุษพยาบาลจับขึ้นเปลอย่างอ่อนปวกเปียกจนได้ยินเสียงกระดูกลั่นหักทั้งตัวทำให้รู้ทันว่าตนเองได้เสียชีวิตคาที่ เขาพยายามนอนลงเข้าร่างแต่ก็ไม่เป็นผล
“ออสติน…” เอเรียทรุดตัวลงกอดเข่าร้องไห้ “ฉันขอโทษ”
“เราตายกันแล้วหรอ ฉันยังไม่ได้แต่งงานกับเธอเลยนะ ฉันไม่ยอม”
“ออสติน…” เอเรียเม้มปากปาดน้ำตาออกเดินเข้าไปหาออสตินแล้วลากเขากลับมาอยู่ที่ศาลเจ้า
“เฮ้อ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรกับเธอตั้งมากมาย”
“ฉันขอโทษ ฉันควรตายคนเดียว นายไม่น่ามาช่วยฉันเลย”
“เธอตายคนเดียว ฉันก็อยู่ไม่ได้เหมือนกัน จะตายก็ตายพร้อมกัน” ออสตินมองหน้าเอเรียที่นิ่งเงียบก้มหน้าปาดน้ำตาที่ไหลลงแก้ม
“ไม่เป็นไร ฉันอยู่กับเธอตรงนี้แล้ว เป็นไงเป็นกัน บอกแล้วไง” ออสตินเข้ามาโอบกอดเธอแล้วผ่อนลมหายใจยาวลูบผมเธอช้าๆ มือสองข้างของเอเรียกอดตอบเขาจนมีแสงสีขาวสว่างวูบเข้ามาปกคลุมโดยรอบ ออสตินหรี่ตามองพื้นที่เหยียบอยู่กลายเป็นพื้นสีขาวเช่นเดียวกับเอเรียที่ละตัวออกจากเขา หมอกควันบางๆ กระจายปกคลุมอย่างเย็นยะเยือกจนเอเรียต้องเบี่ยงตัวหลบคนที่สวมชุดขาวปล่อยผมยาวทั้งชายหญิงเดินหายเข้าไปในแสงสว่างที่จ้าจนชวนแสบตา ออสตินจับมือเอเรียพร้อมพยักหน้าให้เธออย่างร่วมเป็นร่วมตายเคียงข้างเธอ
“ไปกัน”
“อืม” เอเรียพยักหน้ารับจับมือออสตินแน่น เขาหันมายกมือเกลี่ยจมูกเธอด้วยรอยยิ้มก่อนพาเดินเข้าไปในแสงสีขาวที่ค่อยๆ กลายเป็นแสงสีส้มราวกับเพลิงไหม้ที่ร้อนระอุ วิญญาณสองดวงลอยวนอยู่ในเตาเพลิง พลังลมปราณเลื่อนฝาเตาเปิดออกก่อนมือเรียวยาวล้วงเข้ามาแบรับลูกแก้ววิญญาณสองดวงในลอยวนอยู่เหนือฝ่ามือ
ชุดยาวลากพื้นก้าวเท้าเดินขึ้นบันไดทองก่อนลอยเหนือเมฆไปยังตำหนักสวรรค์ที่ใหญ่สุดแล้ววางดวงจิตวิญญาณที่นำพามาวางลอยตัวอยู่บนสาส์นผืนผ้าขนาดใหญ่กางยาวตกลงไปยันพื้น ก่อนเหลียวมองผู้ที่เดินเข้ามาอย่างสง่าเลอโฉมด้วยชุดขาวพร้อมนางฟ้าสวรรค์ตามติดดูแล
“ต้อนรับกลับสรวงสวรรค์เจ้าแม่ซีหวังหมู่” นางฟ้าสวรรค์ย่อตัวคำนับผู้ที่เดินเข้ามา
“เจ้ามาทำอะไรที่ตำหนักสวรรค์” เจ้าแม่ซีหวังหมู่ชำเลืองมองนางฟ้าสวรรค์ดังกล่าวก่อนพยักหน้าสั่งนางฟ้าสวรรค์ด้านหลังยกรูปปั้นชายหญิงขนาดเท่าตุ๊กตามาตั้งวางไว้ที่โต๊ะที่มีสาส์นกางอยู่พร้อมมองดวงจิตสองดวงที่ลอยวนอยู่เหนือสาส์น
“ท่านเง็กเซียนสั่งให้นำจิตบริสุทธิ์มาเพื่อเตรียมส่งไปจุติ”
“จิตบริสุทธิ์จากเตาหลอม ข้าไม่รู้เลยว่ามีเทพองค์ใดฝ่ากฎสวรรค์จนต้องโทษในเตาหลอม เจ้าตามข้ามา”
“น้อมรับคำสั่งเจ้าแม่” นางฟ้าสวรรค์ย่อตัวคำนับช้าๆ แล้วเดินตามเจ้าแม่ซีหวังหมู่ออกไปพร้อมนางฟ้าสวรรค์ทั้งหมดปล่อยให้ดวงจิตสองดวงลอยวนอยู่เหนือสาส์นจนมีเสียงหนึ่งดังขึ้นจนก้องตำหนักสวรรค์
“เอเรีย…”
“ออสตินหรอ นายอยู่ไหน” เสียงใสตอบกลับดังลั่นห้อง
“ฉันมองไม่เห็นเธอ เห็นแต่รูปปั้นเหมือนคนเนี้ย”
“ฉันก็เห็นรูปปั้นแต่ฉันไม่เห็นนาย”
“ที่นี่ไม่ใช่โลก ฉันได้ยินชื่อเจ้าแม่ซีหวังหมู่ นี่ฉันฝันหรืออะไรเนี้ย ได้ขึ้นสวรรค์หรอคนอย่างฉันเนี้ยนะ”
“นั่นคำถามหรือบ่นให้ฟัง”
“ทั้งสองอย่าง เมื่อกี้ฉันเห็นนางฟ้าจริงๆ หรอ ไม่เห็นมีปีกเลย ไหนบอกนางฟ้ามีปีก”
“ออสติน นายกำลังสับสนอะไรหรือเปล่า ฉันไม่รู้สึกอะไรแล้ว”
“เธอห้ามเงียบนะ ฉันมองไม่เห็นเธอเลย”
“นายสั่งเป็นพ่อฉันเลยนะ”
“พ่อทูนหัวได้ไหมล่ะ”
“หึ หืม” เสียงสุขุมกระแอมขึ้นขัดจังหวะ
“นั่นเสียงใคร แก่เชียว”
“หันกลับมาสิ” ชายวัยกลางคนอยู่ในชุดชาวเมืองแสนเก่าล้าสมัยนั่งวางมือลงบนสาส์นมองดวงจิตสองดวงอย่างพิจารณา
“นี่ใคร” เสียงออสตินทักขึ้นอย่างแหบห้าว
“ไม่รู้ ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น เหมือนฉันอยู่ในอวกาศ” เสียงเอเรียตอบกลับ
“ตั้งสติหน่อยสิเอเรีย”
“เจ้าจะสนทนากันอีกนานไหม ข้าคือผู้คุมสวรรค์เง็กเซียนฮ่องเต้ พร้อมจะฟังข้ากันรึยัง ปีศาจสองตนนี้นี่” เง็กเซียนฮ่องเต้มองดวงจิตสองดวงอย่างระอาใจ
“อะไร ปีศาจที่ไหน ผมชื่อออสติน นี่แฟนผมเอเรีย เข้าใจนะท่านเง็ก พวกเราไม่ใช่ปีศาจ ศตวรรษที่เท่าไหร่แล้ว”
“ว่าอย่างไรนะ กล้ากล่าวคำเท็จเช่นนั้นรึ” เง็กเซียนฮ่องเต้ยกนิ้วชี้กับนิ้วกลางร่ายพลังสีขาวขุ่นไปที่ดวงจิตสองดวงกลายร่างเป็นออสตินกับเอเรียที่อยู่ในชุดเดิมซึ่งดูไม่เข้ากับสถานที่ ออสตินก้มมองแขนขาก่อนหันมองผู้หญิงข้างกายด้วยรอยยิ้ม
“ฉันเห็นเธอแล้วเอเรีย” เขายิ้มแป้นกอดตัวเอเรียจนขาลอยอย่างไม่ทันตั้งตัว
“ใครเป็นแฟนนาย” เอเรียยกมือตีแขนเขาให้ปล่อยก่อนหันมองเง็กเซียนฮ่องเต้ถึงกับชะงักผงะมองด้วยความตกใจ
“จับผิดตนรึ”
“อะไรนะ! ” ออสตินร้องลั่นอ้าปากค้าง “ตอนนี้ร่างเราสองคนไม่อยู่แล้วนะ ใครจะต้องรับผิดชอบ”
“เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ข้าจะส่งพวกเจ้าไปเกิดใหม่” เง็กเซียนฮ่องเต้ยื่นข้อเสนอ
