บทที่ 122

เซนต์

ผมไม่คิดจะเคาะประตู

ไม่เคยเลย

ผมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ตัวเองจะเรียนรู้ที่จะเคาะประตูบ้านที่ครั้งหนึ่งเคยน่าจะเป็นของผม บางทีอาจจะไม่มีวันนั้น

บานพับส่งเสียงครืดคราดขณะที่ผมผลักประตูเข้าไป เสียงหัวเราะดังมาถึงผมก่อนที่ผมจะก้าวเข้าไปด้วยซ้ำ ผมผลักประตูให้เปิดออกแล้วหยุดนิ่งนานพอที่จะซึมซับภาพนั้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ