บทที่ 52

น้ำตาเอ่อคลอในดวงตาของเธออย่างเศร้าสร้อย “โอ แอชเชอร์” เธอเค้นเสียงพูดออกมาอย่างอ่อนแรงพร้อมกับโอบแขนรอบตัวเขาในอ้อมกอด เขากอดตอบเธออย่างแนบแน่นและทั้งสองก็คงอยู่ในท่านั้น เพียงแค่กอดกันและกันไว้เนิ่นนาน

มันไม่ใช่การตอบสนองที่แอชเชอร์คาดไว้ แต่เธอไม่จำเป็นต้องเอ่ยคำนั้นออกมา เขารู้ว่าเธอรู้สึกอย่า...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ