บทที่ 152 152

“รินคงเหนื่อยกับการเดินทาง พักผ่อนเถอะจ้ะ พี่ไม่กวนแล้ว เอาไว้เราค่อยคุยกันใหม่นะจ๊ะ” มิรินเอ่ยขอตัว

ดารินปิดประตูตามหลังพี่สาวก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนขอบเตียง

“ขอโทษนะพี่มิ แต่รินไม่อยากเป็นเงาของใคร รินก็อยากจะเป็นตัวของรินเอง” เธอไม่ได้อยากปฏิเสธความหวังดีจากพี่สาว แต่เธอไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ