บทที่สิบเอ็ด

ข้ารออยู่ในห้องนานหลายชั่วโมง ตัวแข็งทื่อไปหมด “โธ่เว้ย หล่อนไปอยู่ที่ไหนของหล่อนวะ” ข้าตะคอกกับความว่างเปล่า ความอดทนของข้าใกล้จะหมดลงเต็มที ข้าต้องรอต่อไปอีกสิบนาที

สิบนาทีผ่านไปหล่อนก็ยังไม่มา อะไรเป็นตัวถ่วงเวลากันนะ ข้าจึงตัดสินใจไปดูที่ห้องของหล่อน พอไปถึง ข้าก็พบว่าหล่อนหลับไปแล้ว ทั้งที่ยังแ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ