บทที่ 13

สเตซี่แข็งทื่อไปทั้งตัว เธอไม่คิดว่าจู่ๆ ไรอันจะกอดเธอ

เมื่อเธอได้สติเธอก็พยายามดิ้นรนเพื่อปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระ

จากมุมของแฮร์รี่เธอทำตัวนิสัยเสีย

เขาทำหน้าบึ้ง

เรเชลดูเหมือนจะพูดโดยไม่ได้ตั้งใจ “ฉันไม่นึกเลยว่าเธอจะมีแฟนแล้ว”

แฮร์รี่รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก

เขาเหยียบคันเร่งจนสุดแล้ววิ่งออกไปด้วยความเร็วสูง

เรเชลเม้มปากของเธอ “นี่คุณโกรธหรือ”

แฮร์รี่หัวเราะเยาะ “ทำไมฉันต้องโกรธด้วย”

เธอกำลังตั้งครรภ์ เธอก็ต้องมีเเฟนอยู่แล้วสิ!

เขารู้สึกแตกต่างเมื่อรู้ว่าเธอมีแฟนและเห็นผู้ชายคนนั้น เขาค่อนข้างหงุดหงิด

ต่อมารถก็มาจอดที่บ้านของเรเชล เธอไม่ได้ลงจากรถทันทีแต่มองมาที่แฮร์รี่ "เข้าบ้านฉันก่อนไหม"

เรเชลกลัวว่าเขาจะปฏิเสธ เธอจึงรีบพูดต่อว่า “แฮร์รี่ ฉันเตรียมของโปรดของคุณไว้ด้วยนะ—”

"เรเชล" แฮร์รี่ขัดจังหวะเธอ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา เขาถูกรบกวนจิตใจและเอื้อมมือไปลูบผมของเธอ “ไม่ใช่วันนี้ เธอควรเข้านอนเร็วๆ”

“แต่—” หลังจากนั้นเรเชลก็ไม่ได้พูดอะไรและลงจากรถอย่างเชื่อฟัง "ขับรถช้าๆ ล่ะ"

แฮร์รี่ตอบอย่างเรียบๆ แล้วขับรถออกไป

เขาขับรถด้วยความเร็วเต็มที่ตลอดทาง สเตซี่ยังไม่กลับมาเมื่อเขาถึงบ้าน

เขาปลดกระดุมเสื้อ “เธอออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่”

"ตอนเที่ยงค่ะ" โอเลน่าหยิบเสื้อคลุมจากมือของเขา “คุณอยากทานอาหารเย็นตอนนี้เลยไหมคะ”

"อีกสักพักหนึ่ง" ตอนนี้เขาไม่มีความอยากอาหารเลย

เขาปลดกระดุมสองเม็ดบนเสื้อของเขา แม้ว่ามันจะไม่ได้รัดแน่นก็ตามแต่เขาก็แค่รู้สึกไม่สบาย

ความรู้สึกแปลกๆ นี้ทำให้เขารู้สึกอึดอัดมาก!

เขาผลักประตูห้องทำงาน แผ่นโน้ตที่สเตซี่ทิ้งไว้ยังคงอยู่บนโต๊ะ เขาหยิบมันขึ้นมาและเย้ยหยัน “เธอเก่งจริงๆ สเตซี่ เธอกำลังเล่นละครต่อหน้าฉันขณะไปเที่ยวกับผู้ชายคนอื่นเนี่ยนะ!”

กระดาษในมือของเขายับยู่ยี่เป็นลูกบอล

สเตซี่นั่งแท็กซี่กลับ ไรอันต้องการส่งเธอกลับบ้านแต่เธอไม่ต้องการให้ไรอันรู้ถึงความสัมพันธ์ของเธอกับแฮร์รี่ ดังนั้นเธอจึงปฏิเสธเขา

มีเพียงโอเลน่าอยู่ในบ้าน สเตซี่คิดว่าแฮร์รี่ยังไม่กลับมา เธอจึงรู้สึกผ่อนคลาย

เมื่อเห็นว่าสเตซี่อารมณ์ดี โอเลน่าจึงถามว่า "ทำไมคุณถึงดูมีความสุขจังเลยคะ"

ในความเป็นจริงแล้วเธอไม่ได้มีความสุขหรอก สเตซี่ยิ้มและพูดว่า "ฉันแค่รู้สึกสบายใจมากขึ้นเมื่อเขาไม่ได้อยู่ที่นี่"

โอเลน่า "..."

“เธอหมายความว่าฉันไม่ควรจะอยู่ที่นี่งั้นหรือ” ร่างเพรียวบางของเขาพิงอยู่ที่ประตูห้องทำงาน เขาแสดงความประชดประชันในดวงตาของเขา

เสียงนี้—

สเตซี่หันไปรอบๆ อย่างแข็งทื่อและเห็นผู้ชายคนนั้นกำลังพิงประตูด้วยท่าทางมืดมน

“ทำไม ทำไมเขาถึงอยู่ที่บ้านล่ะ”

เธอไม่เห็นเขาตอนที่เธอกลับมา สเตซี่คิดตามสัญชาตญาณว่าเขาต้องไม่อยู่แน่ๆ ดังนั้นเธอจึงไม่คิดมากก่อนที่จะพูดออกไป

"ฉัน..." ขณะที่สเตซี่กำลังจะอธิบายแฮร์รี่ก็เดินผ่านเธอไปที่ห้องครัวและบอกโอเลน่าให้เตรียมอาหารเย็น

สเตซี่นั่งอยู่หน้าโต๊ะอาหารและพยายามอธิบายหลายครั้งแต่หาข้อแก้ตัวไม่ได้

แฮร์รี่ไม่ได้มองเธอเลยหลังจากนั้น แต่เมื่อเขาทานอาหารเสร็จเขาก็พูดว่า "มากับฉันหน่อย"

สเตซี่วางช้อนส้อมของเธอและตามเขาไปในห้องทำงาน

แฮร์รี่นั่งที่โต๊ะและวางเอกสารที่เธอแปลไว้บนโต๊ะ เขาเหลือบมองเธอสักครู่หนึ่ง “เธอพูดภาษาของประเทศเอได้ใช่ไหม”

สเตซี่พยักหน้าอย่างตรงไปตรงมา

แฮร์รี่รู้สึกแปลกๆ "ทำไมเธอถึงรู้ภาษานี้ มันเป็นภาษาต่างชาติ"

พอพูดถึงสถานที่ที่เธออาศัยอยู่มาแปดปี เธอก็รู้สึกเจ็บปวดอยู่ในใจเหลือเกิน

อย่างไรก็ตามไม่มีใครรู้สึกถึงความเจ็บปวดนี้ มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่ามันน่าอายและทนไม่ได้แค่ไหน

เธอไม่ต้องการแสดงมันให้คนอื่นเห็น

เธอพูดด้วยรอยยิ้มที่ผ่อนคลายบนใบหน้าของเธอ "ฉันชอบมัน ฉันจึงลองเรียนดู"

แฮร์รี่ขมวดคิ้ว ดูเหมือนว่าเธอจะซ่อนความเศร้าไม่พ้นสายตาเขา

เธอซ่อนอะไรอยู่กันแน่

“มานี่” เขาพูดเสียงเข้ม

สเตซี่ไม่เต็มใจ เธอไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้แต่ตอนนี้เธอต้องจัดการกับเขา

เขาค่อยๆ ขยับเท้าและเดินเข้ามา

แฮร์รี่วางเอกสารไว้ข้างหน้าเธอ "ถ้าเธอทำได้ เธอต้องแปลเอกสารนี้ให้ฉัน"

สเตซี่ก้มหน้าลงและพบว่ามุมบนขวาของแฟ้มพิมพ์คำว่าไฮแอทกรุ๊ปไว้

เมื่อคืนเธอยุ่งกับการแปลเอกสารและไม่ได้สนใจเครื่องหมายที่มุมขวาบนของเอกสารเลย

เธออดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้น “คุณไม่ได้จ้างล่ามงั้นหรือ”

แฮร์รี่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

สเตซี่รับเอกสารและกระซิบว่า “ฉันไปสมัครงานเป็นล่ามที่บริษัทของคุณ ตอนแรกพวกเขาค่อนข้างพอใจฉัน แต่ต่อมาฉันไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงบอกว่าฉันไม่มีคุณสมบัติที่ดีพอ”

“จริงหรือ” ทุกคำที่เขาพูดมีความหมายลึกซึ้งซึ่งยากจะเข้าใจ

สเตซี่ตอบว่าใช่ เธอไม่จำเป็นต้องโกหก

“ฉันสามารถแปลเอกสารนี้ให้คุณได้ แต่—” สเตซี่ไม่ได้โลภหรือต้องการได้รับประโยชน์จากมัน แต่ตอนนี้เธอไม่มีอะไรเลยและไม่สามารถมั่นใจได้มากเกินไปด้วย

แฮร์รี่มองเธอนิ่งๆ ก่อนที่เธอจะได้พูดเขาก็เตือนเธอเสียก่อน “ถ้าเธอต้องการที่จะพูดเกี่ยวกับดราก้อนเบย์ล่ะก็ ฉันสัญญากับเธอไม่ได้หรอกนะ ตระกูลมอร์แกนไม่มีความสามารถมากพอในการจัดการกับมัน”

สเตซี่แค่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้แต่ไม่ใช่สำหรับอีธานอย่างแน่นอน เธออยากให้เขามอบมันให้กับเธอ ด้วยวิธีนี้แล้วเธอจะสามารถต่อรองกับอีธานได้

ตอนนี้เห็นได้ชัดแล้วว่าเขาปฏิเสธ

เห็นได้ชัดว่ากระดาษที่แปลแล้วไม่สามารถช่วยให้เธอได้ที่ดิน

"ให้เงินฉัน" เนื่องจากเธอไม่สามารถเรียกคืนสินสอดของแม่ได้ในขณะนี้ เธอจึงต้องการหาเงินให้แม่ของเธอ ในอนาคตเธอจะมีลูกแล้ว เธอต้องหาเงินจำนวนมากเพื่อดูแลพวกเขา

สเตซี่พลิกดูเอกสาร มันมีมากกว่า 20 หน้า “หน้าละห้าร้อยบาท ฉันไม่คิดเงินคุณแพงหรอก”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูดแฮร์รี่ก็พูดไม่ออก

“ตระกูลมอร์แกนขัดสนเรื่องเงินขนาดนั้นเลยหรือ”

ทำไมพฤติกรรมของผู้หญิงคนนี้ถึงลึกลับมากขึ้นเรื่อยๆ

แฮร์รี่ไม่พูดอะไรและสเตซี่ก็คิดว่าเขาคงไม่เต็มใจ “นี่ไม่แพงเลย ถ้าคุณคิดว่ามันแพงล่ะก็… ถูกกว่านี้นิดหน่อยก็ได้นะ”

“ไม่ ทำตามที่เธอบอกนั่นล่ะ”

"ตกลง" สเตซี่หยิบเอกสารและยืนขึ้น “ฉันไม่สามารถจัดการทั้งหมดนี้ได้ภายในเวลาแค่แป๊บเดียว ฉันจะนำมาคืนเมื่อทำเสร็จแล้ว”

"เดี๋ยวก่อน"

"อะไร"

สเตซี่มองเขาด้วยความสงสัย

ดวงตาของเขามืดราวกับว่าเขากำลังเตือนเธอ "ฉันหวังว่าเธอจะเข้าใจสิ่งหนึ่ง"