บทที่ 167

ดวงตะวันค่อย ๆ ห้อยลงมาบนท้องฟ้าสีคราม มันไม่ร้อนแต่อุ่นเหมือนใส่กางเกงในผ้าฝ้ายเนื้อนุ่มที่ใส่มาเป็นเวลานานโอบรอบร่างของสเตซี่ แม้ว่าจะมีลมหนาว เธอก็ไม่รู้สึกหนาว

แสงแดดนั้นสมบูรณ์แบบ แต่ผู้หญิงผมดำหลวมนั่งอยู่ที่ระเบียงหน้าลานบ้าน หน้าต่างที่ระเบียงเปิดออก และเธอสามารถสูดอากาศบริสุทธิ์จากภายนอกได้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ