บทที่ 7

"เกิดอะไรขึ้น" เจเน็ตถาม ดูเหมือนเธอจะคิดอะไรบางอย่างออก "เงินไม่ได้จ่ายโดยผู้กระทำผิดหรอกใช่ไหม"

การรักษาพยาบาลและการฝังศพของลูกชายเธอต้องใช้เงินเป็นจำนวนมาก ก่อนกลับบ้านสเตซี่ยังให้เงินเธอด้วยโดยบอกว่าเป็นเงินส่วนที่เหลือที่จ่ายโดยผู้กระทำผิด

สเตซี่ไม่รู้จะพูดอะไร มันยากเกินไปสำหรับเธอ

ความเงียบของเธอหมายความว่าเธอยอมรับทุกอย่างอย่างชัดเจน เธอจะหาเงินนั้นได้อย่างไรทั้งที่เป็นเพียงแค่เด็กหญิงตัวเล็กๆ เจเน็ตรู้สึกเศร้าแต่เธอไม่อยากเชื่อ “ลูก ลูกขายตัวหรือ—”

เธอคว้าข้อมือของสเตซี่ “ลูกคลอดเด็กคนนี้ไม่ได้นะ ไปโรงพยาบาลกับแม่เดี๋ยวนี้!”

"ทำไม" สเตซี่พยายามแกะมือของเธอออก

“ถ้าลูกคลอดเด็กคนนี้ ลูกจะทำลายชีวิตของตัวลูกเองนะ!” เธอทำไม่ได้ เธอแต่งงานแล้ว ถ้าคนอื่นรู้ชีวิตของเธอก็จะพัง

“แม่ ให้ฉันมีลูกเถอะนะ” สเตซี่อ้อนวอนทั้งน้ำตา

ไม่ว่าสเตซี่จะอ้อนวอนอย่างไรเจเน็ตก็จะไม่ปล่อยมันไปและเธอก็แน่วแน่มากเสียด้วย

ในวันเดียวกันนั้นเธอดึงสเตซี่ไปที่โรงพยาบาล

ถ้าสเตซี่ไม่ไปเธอจะขู่ด้วยชีวิตของเธอเอง

สเตซี่จำเป็นต้องไป เธอต้องไปตรวจสุขภาพก่อนทำแท้ง เมื่อสเตซี่ไปรับผลตรวจเธอนั่งเงียบๆ คนเดียวบนม้านั่งตรงโถงทางเดินโดยเอามือกุมท้องไว้

น้ำตาเธอยังคงไหลริน

เธอรู้สึกเศร้าและหมดหนทาง

“แฮร์รี่ ฉันไม่เป็นไร อย่ากังวลไปเลย แค่แผลไหม้นิดหน่อยเอง” เรเชลยิ้มเล็กน้อย เธอสวมชุดเดรสสีดำรัดรูปซึ่งทำให้รูปร่างของเธอดูโค้งมาก เธอสวมเสื้อสูทบนไหล่ของเธอ แฮร์รี่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว แขนเสื้อของเขาถูกม้วนขึ้นเผยให้เห็นแขนที่แข็งแรงของเขา

เขาพูดด้วยสีหน้ากังวลว่า “ถ้าไม่จัดการอย่างเหมาะสมมันจะทำให้เกิดแผลเป็นนะ”

เรเชลเอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของแฮร์รี่ “ถ้าฉันมีแผลเป็นคุณจะยังชอบฉันไหม”

“ไร้สาระน่า!”

เรเชลหัวเราะคิกคักและรู้ว่าแฮร์รี่ไม่ใช่คนผิวเผินแบบนั้น

เสียงนี้—

สเตซี่ค่อยๆ เงยศีรษะขึ้นและเห็นว่าเรเชลพิงแฮร์รี่และเดินเข้ามาอย่างช้าๆ

พวกเขาดูเหมือนคู่ที่เหมาะสมกันมากๆ

มันทำให้เธอดูเหมือนตัวตลก เธอสูญเสียความบริสุทธิ์ไปตั้งแต่อายุยังน้อยและเธอยังมีลูกอยู่ในท้องอีกด้วย

ในขณะที่เธอครุ่นคิดแฮร์รี่ก็มองเธออย่างแปลกใจ

“คนไข้รายต่อไปค่ะ” ประตูห้องผ่าตัดเปิดออกและพยาบาลยืนอยู่ที่ประตู ข้างหลังเธอมีหญิงสาวคนหนึ่งกุมหน้าท้องและเดินออกไป เธอยังคงบ่นพึมพำ “เรียกว่าทำแท้งแบบไร้ความเจ็บปวด แต่ทำไมมันถึงได้เจ็บปวดมากขนาดนี้เล่า”

แฮร์รี่ขมวดคิ้ว ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่สเตซี่ เธอแสดงให้เขาเห็นว่าเธอห่วงใยเด็กมากแค่ไหนต่อหน้าเขา แต่ทำไมเธอถึงได้เปลี่ยนใจเร็วและมาทำแท้ง

เขาเย้ยหยันอยู่ในใจ!

เรเชลมองไปทางเดียวกับแฮร์รี่—

ทันทีที่เธอเห็นสเตซี่เธอก็รู้สึกถึงความคุ้นเคย แต่เธอจำไม่ได้ว่าเธอเคยเห็นที่ไหนมาก่อน เธอมองไปที่แฮร์รี่และถามว่า "คุณรู้จักเธองั้นหรือ"

“ฉันไม่รู้จักเธอ” แฮร์รี่ยกมุมปากของเขาขึ้นอย่างเย็นชา

แฮร์รี่ตั้งข้อกล่าวหามากมายอยู่ในใจเขากับสเตซี่ ชีวิตส่วนตัวของเธอมีแต่ความยุ่งเหยิง เธอตั้งท้องตอนอายุเพียง 18 ปี ขณะแสดงความรักของแม่ที่มีต่อลูกต่อหน้าเขาเธอก็ยังมาทำแท้งในภายหลัง

“เธอมันเจ้าเล่ห์เสียจริง!”

“คิดดีแล้วงั้นหรือ” พยาบาลยืนยันอีกครั้ง

สเตซี่ไม่ต้องการให้ตัวเองดูน่าละอาย แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจที่จะทำเช่นนั้นแต่เธอก็รู้สึกหัวใจสลายและหมดหนทาง แต่เธอก็ยังคงพยักหน้าและพูดว่า "ฉันคิดมาดีแล้วค่ะ"

“งั้นเชิญเข้ามากับฉันค่ะ”

สเตซี่ก้มศีรษะลงและไม่มองใคร เธอเดินตามพยาบาลเข้าไปในห้องผ่าตัด ประตูห้องผ่าตัดปิดลง ตัดขาดจากทุกอย่างภายนอก

เรเชลรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าแฮร์รี่กำลังโกรธ เธอจึงจับมือเขาแล้วพูดเบาๆ “แฮร์รี่”

ใบหน้าของแฮร์รี่ดูเคร่งขรึม "ไปกันเถอะ"

เรเชลจับมือเขาแน่นขึ้น เธอมองกลับไปที่ห้องผ่าตัดที่ปิดสนิทแล้วมองที่แฮร์รี่ ดูเหมือนว่าเขาจะรู้จักเธอแต่เธอไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนอยู่ใกล้เขาเลยตั้งแต่ที่เธออยู่กับเขามาเป็นเวลานาน

เธอชัดเจนมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร

ทำไมเขาต้องโกรธด้วย!

“แฮร์รี่ ผู้หญิงคนนั้น...”

แฮร์รี่กอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาและไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้อีก เขาพูดว่า "เธอเป็นใครก็ไม่รู้ ไม่ต้องกังวลไปหรอก"

เรเชลทำได้แค่เงียบ แม้เธอจะอยากรู้แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

ในห้องผ่าตัดสเตซี่ถอยกลับเมื่อเธอเห็นเครื่องมือ ไม่ เธอทิ้งเด็กคนนี้ไม่ได้ เธอทำไม่ได้!

“นอนลงค่ะ” หมอบอก

"ฉันไม่ทำแล้ว" สเตซี่ส่ายหัวแล้วหันหลังวิ่ง

เธอวิ่งเร็วมากจนไม่สนใจถนนข้างหน้า แล้วเธอก็ชนเข้ากับผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเธอ

เธอกุมหน้าผากและขอโทษ “ฉันขอโทษค่ะ ฉันขอโทษ...”

“สเตซี่?” ไรอัน ฮาวเวิร์ดไม่แน่ใจว่าเป็นเธอหรือเปล่า เขาจึงลองถาม