บทที่ 9
"คุณต้องการให้ฉันพูดอะไรล่ะ" เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเรเชล
ฉันควรจะพูดว่าขอโทษ ฉันไม่ควรหมั้นหมายกับแฮร์รี่เพื่อทำลายความสัมพันธ์ของคุณเลยอย่างนั้นหรือ
นี่มันเสแสร้งชัดๆ
และการแต่งงานถูกตัดสินโดยแม่ของพวกเราทั้งสอง ไม่มีอะไรที่เธอสามารถทำได้อยู่แล้ว
แฮร์รี่เหล่มองเธอและก้าวไปข้างหน้าอย่างสงบนิ่ง สเตซี่รู้สึกหดหู่และอดไม่ได้ที่จะก้าวถอยหลัง “ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดใช่ไหม”
เรเชลเข้ามาจับแขนของเขา “แฮร์รี่ อย่าโกรธเลย มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรพูดอย่างนั้นเลย เธอเพิ่งมาที่นี่ ฉันไม่ควรมาที่นี่ คุณควรไปพักผ่อน ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”
“ไม่ใช่เธอที่ควรไป” แฮร์รี่คว้าข้อมือเธอแล้วพาเธอขึ้นไปชั้นบน
เรเชลรู้สึกดีใจ แม้ว่าแฮร์รี่จะบอกแล้วว่าเขาจะอยู่กับเธอแต่เขาก็ไม่เคยรู้สึกอะไรกับเธอเลย
วันนี้แฮร์รี่ทำให้เธอมีความสุขที่สุด
ท้ายที่สุดแล้วผู้หญิงในคืนนั้นไม่ใช่เธอ หากเพียงมีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาเธอก็จะสามารถขโมยหัวใจของผู้ชายคนนี้ได้
สเตซี่ไม่เงยหน้าขึ้นแต่เดินเข้าไปในห้องอย่างเงียบๆ
เรเชลมองย้อนกลับไปและบังเอิญเห็นสเตซี่เข้าไปในห้อง เธอผอมมาก จู่ๆ เรเชลก็นึกขึ้นได้ว่าเธอคล้ายกับผู้หญิงในคืนนั้นมาก
ในคืนนั้นเธอพอแล้วกับการหาสาวพรหมจารีให้แฮร์รี่โดยไม่คำนึงถึงความหึงหวงของเธอ เธอไม่ต้องการเห็นว่าผู้หญิงแบบไหนที่แฮร์รี่มีเซ็กส์ด้วย
เธอเห็นแต่แผ่นหลังอันผอมบางของหญิงสาวเมื่อเธอจากไป
ไม่แปลกใจที่สเตซี่ดูคล้ายเธอมาก
แต่ความคุ้นเคยแบบนี้ไม่ได้จู่ๆ ก็มาแน่
เรเชลตื่นตระหนกเมื่อคิดว่าผู้หญิงในคืนนั้นอาจเป็นสเตซี่
เธอต้องกั้นสเตซี่ให้ห่างออกจากแฮร์รี่
เธอไม่ควรปล่อยให้พวกเขาอยู่ใกล้กันเผื่อว่าแฮร์รี่จะสังเกตเห็นอะไร
เพราะท้ายที่สุดแล้วเธอเป็นผู้หญิงที่มีเซ็กส์กับเขา
หลังจากเข้าไปในห้องเรเชลก็กอดแฮร์รี่และซบหน้าของเธอในอ้อมแขนของเขาแล้วพูดเบาๆ ว่า "แฮร์รี่ ให้ฉันเป็นผู้หญิงของคุณอีกครั้งเถอะนะ"
ขณะที่เธอพูดเธอก็จูบเขา แฮร์รี่ค่อนข้างสงบนิ่ง ในฐานะผู้ชายแล้วเขาไม่มีแรงกระตุ้นกับเรเชลเลย
ยกเว้นคืนนั้นแล้วเขาไม่มีความต้องการในตัวเธอเลย!
ขณะที่เรเชลกำลังจะแตะริมฝีปากของเขาเขาก็หันหน้าหนีและเรเชลก็ไม่ได้จูบเขา
"ดึกแล้ว เข้านอนเถอะ" แฮร์รี่ดึงคอเสื้อของเขาและรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย
ว่าทำไมเขาถึงไม่รู้ เขารู้สึกไม่สบายใจที่เขาไม่ต้องการเธอในฐานะผู้ชายคนหนึ่งเลย
เรเชลกำหมัดแน่นและดูเศร้าเล็กน้อย “แฮร์รี่ คุณไม่ชอบฉันหรือ”
"อย่าคิดมาก" แฮร์รี่ลดเสียงลงแล้วเอาแขนโอบรอบไหล่เธอ "คืนนี้นอนที่นี่นะ"
เรเชลเป็นผู้หญิง เธอรู้ดีว่ามันหมายความว่าอย่างไรถ้าผู้ชายไม่สนใจเธอ
เธอนอนบนเตียงอย่างเชื่อฟัง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาแต่ไม่ไหลออกมา
เห็นได้ชัดว่าเธอผิดแต่ก็อดทน
แฮร์รี่รู้สึกเสียใจกับเรื่องนี้ ในคืนนั้นเธออดทนมาก ไม่ว่าเขาจะทำอะไรกับเธอ เธอก็ไม่ส่งเสียงออกมาเลย
เขากลายเป็นคนอ่อนโยนและห่มผ้าให้เธอ เขานั่งบนเตียง “อย่าคิดมาก เมื่อเราแต่งงานกันฉันจะทำมันอย่างแน่นอน”
เรเชลพยักหน้าเล็กน้อย เธออยู่กับแฮร์รี่มานานแล้ว ดังนั้นเธอจึงรู้จักเขาดี แม้ว่าเขาจะไม่ได้รักเธอแต่เขาจะรับผิดชอบเธออย่างแน่นอน
แฮร์รี่ถอดเสื้อคลุมแล้วก้าวออกจากห้อง เขาลงไปข้างล่างแล้วโยนเสื้อคลุมลงบนโซฟา จากนั้นเขาก็ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาโดยเอาขาเรียวยาวพาดบนโต๊ะน้ำชา เขาเอนศีรษะลงบนโซฟา ดูเหน็ดเหนื่อยเล็กน้อย
ณ เวลาเช้าตรู่
เมื่อสเตซี่อาบน้ำและสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้ว แฮร์รี่ก็นั่งอ่านมันนี่ทูเดย์ที่โต๊ะอยู่ เรเชลดูเหมือนจะรู้จักเขาเป็นอย่างดี เธอจึงชงกาแฟดำร้อนให้เขา
โอเลน่าเตรียมอาหารเช้าไว้แล้ว สเตซี่ไม่ต้องการรบกวนพวกเขา ดังนั้นเธอจึงนั่งที่ปลายโต๊ะโดยไม่พูดอะไรสักคำ เธอรักษาระยะห่างจากพวกเขาและก้มหน้ากินโจ๊ก
โอเลน่าเสิร์ฟไข่ดาวและมองไปที่สเตซี่ เธอขมวดคิ้ว เธอเป็นคนที่แต่งงานกับนายน้อย ทำไมเธอถึงต้องถ่อมตัวต่อหน้านายหญิงด้วย
โอเลน่าพูดเสียงดังอย่างจงใจว่า "คุณผู้หญิงคะ คุณควรนั่งถัดจากนายน้อยนะคะ"
เอ๊ะ
สเตซี่เงยหน้าขึ้น
แฮร์รี่ก็วางรายงานการเงินในมือของเขาด้วย
พวกเขามองหน้ากันครู่หนึ่ง เมื่อสเตซี่นึกถึงผู้ชายคนนั้นมองเธออย่างเย็นชาเมื่อคืนนี้เธอก็รู้สึกหนาวเหน็บในใจ
ตอนที่แฮร์รี่ยังเด็กแม่ของเขาเสียชีวิตและโอเลน่าเป็นผู้ดูแลเขา
เขาเคารพเธอที่คอยดูแลเขามาก
ดังนั้นโอเลน่าจึงพูดอย่างเป็นกันเอง
พวกเขาแต่งงานกันเพื่อจุดประสงค์ของตัวเอง สเตซี่รู้สึกว่าเธอไม่ควรเข้าไปรบกวนชีวิตส่วนตัวของเขา หลังจากที่เธอทานโจ๊กเสร็จแล้วเธอพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ฉันทานอิ่มแล้ว เชิญพวกคุณเลยค่ะ"
เมื่อคืนที่ผ่านมาสเตซี่รู้สึกว่าแฮร์รี่ห่วงใยเรเชลมาก เธอจึงประพฤติตัวดีขึ้น
เธอเดินเร็วมากราวกับสัตว์ร้ายกำลังไล่ตามเธอ
เมื่อมองไปที่ด้านหลังของสเตซี่แฮร์รี่ก็หรี่ตาลงเล็กน้อย
เรเชลคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “บางทีเธออาจจะไม่ชินเพราะฉันอยู่ที่นี่ ต่อจากนี้ไป…”
แฮร์รี่วางแก้วนมข้างหน้าเธอแล้วพูดว่า "เธอจะไปในหนึ่งเดือนนี้"
เรเชลหลับตาลงเล็กน้อย เดือนนี้นานเกินไปสำหรับเธอ
สเตซี่กลับไปที่ห้องของเธอและเปิดโทรศัพท์มือถือ เธอได้รับการตอบกลับจากแอป 58 ซิตี้
พวกเขาต้องการให้เธอไปสัมภาษณ์ หลังจากที่แฮร์รี่และเรเชลออกไปแล้วสเตซี่ก็ออกจากคฤหาสน์เพื่อนั่งแท็กซี่ไปสัมภาษณ์
อาคารไฮแอท กรุ๊ปสูงและยิ่งใหญ่มาก!
สเตซี่ยืนอยู่หน้าอาคาร เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และก้าวเข้าไปข้างใน
เธอยังไม่จบการศึกษาจากวิทยาลัย ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอที่จะหางานดีๆ ทำ เธออยากได้งานนี้มาก
บริเวณพื้นที่สัมภาษณ์เต็มไปด้วยผู้คน พวกเขาทั้งหมดสวมชุดที่เป็นทางการและถือเรซูเม่อยู่ในมือ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเตรียมการมาอย่างเต็มที่สำหรับการสัมภาษณ์ในครั้งนี้ สเตซี่สวมเสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีนส์ซึ่งทำให้เธอดูเข้ากันไม่ได้เลย
เธอดูไม่เหมือนมาสัมภาษณ์ที่นี่
เธอยืนอยู่ด้านข้างและรออย่างเงียบๆ โดยไม่สนใจสายตาแปลกๆ ของคนอื่น
ผ่านไปเกือบชั่วโมงก็ถึงคิวของสเตซี่
เธอไม่สามารถถือว่างานล้างจานและส่งหนังสือพิมพ์เป็นประสบการณ์การทำงานของเธอได้ เธอไม่มีพื้นฐานการศึกษา ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ทำเรซูเม่
ผู้สัมภาษณ์ขมวดคิ้วเมื่อเห็นประสบการณ์การทำงานที่ว่างเปล่าของเธอ "คุณรู้ภาษาของประเทศ เอได้อย่างไร"
ท้ายที่สุดแล้วนี่ก็ไม่ใช่ภาษาที่นิยมใช้กัน
ตำแหน่งนี้ว่างมานานแล้วแต่ไม่มีผู้สมัคร
สเตซี่นึกถึงทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตและจับมือเธอไว้แน่น "ฉันเคยอาศัยอยู่ที่นั่น เพื่อสื่อสารกับชาวบ้านได้ดีขึ้นฉันจึงได้เรียนรู้ภาษาและการเขียนของพวกเขา..."
เสียงนี้—
เรเชลเดินผ่านพื้นที่สัมภาษณ์พร้อมเอกสารในมือของเธอ เมื่อเธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเธอก็มองหาว่าเสียงนั้นมาจากไหน แล้วเธอก็เห็นสเตซี่ หัวใจของเธอหล่นวูบกะทันหัน
