บทที่ 8

หลังจากที่ลิลากลับไป สารัชก็พังทุกอย่างในห้องทำงานของเขาจนหมด งานรื่นเริงอันเร่าร้อนครั้งนี้ไม่สามารถสยบความโกรธของเขาได้

เขาระบายความโกรธของเขากับทุกคนในระหว่างการประชุม ตั้งแต่ฝ่ายทรัพยากรบุคคลไปจนถึงฝ่ายการตลาด หรือแม้แต่ฝ่ายการเงิน พวกเขาทั้งหมดโดนตำหนิอย่างรุนแรง

กว่าจะประชุมเสร็จก็เป็นเวลา 3 ทุ่มแล้ว

สารัชกลับมาที่ห้องทำงานของเขา แต่ทั่วทุกมุมห้องนั้นอบอวลไปด้วยกลิ่นของลิลา แล้วเขาก็นึกถึงรอยแผลเป็นที่ท้องของเธอ

การตั้งครรภ์นอกมดลูก!

เมื่อก่อน เขาจะหลั่งข้างนอกเสมอถ้าไม่มีถุงยางอนามัย เขาไม่ยอมแม้แต่ให้เธอคุมกำเนิดเป็นเวลา 10 ปี ยกเว้นก็แต่ตอนที่เขาเสียสติต่อหน้าพ่อของเธอ แต่เธอกลับมีอะไรกับผู้ชายคนอื่นโดยไม่ใช้ถุงยางอนามัยเนี่ยนะ!

เธอปล่อยตัวปล่อยใจไปถึงขั้นลงเอยด้วยการตั้งครรภ์นอกมดลูก!

สารัชรู้สึกว่าหัวใจของเขาหนักอึ้งและเขาก็หายใจไม่ออก

ในช่วง 2 ปีที่ผ่านมา เขาประสบความสำเร็จอย่างมากในอาชีพการงานของเขา เขาทำงานตลอดเวลา จนเขาต้องพึ่งยานอนหลับทุกคืนเพราะแรงกดดันที่มากเกินไป โดยที่เขาไม่เคยคิดถึงเธอเลย

วันนี้ เธอกลับเข้ามาทำให้ชีวิตเขายุ่งเหยิง!

เขายังคงนึกถึงสิ่งที่เธอพูดในศาล "เราหายกันแล้วนะ"

แต่ทำไมเธอยังกลับมาหาเขาและขอเงินจากเขาอีก?

เธอจงใจทำสิ่งนี้ เธออยากจะบอกให้เขารู้ว่าตอนนี้เธอหางานไม่ได้ และเขาเป็นคนที่ทำให้เกิดสถานการณ์แบบนี้ขึ้น ไม่พอ เธอยังขอให้เขาแนะนำผู้ชายสักคนให้เธอรู้จักอีก

สารัชกัดฟัน เขาคว้าชุดสูทบนชั้นแขวนเสื้อคลุมและออกจากสำนักงาน ผู้ช่วย ของเขารีบตามเขาไป “คุณสารัชคะ หัวหน้ากลุ่มชุนเจียงชวนคุณออกไปเที่ยวน่ะค่ะ”

"ไม่ ปฏิเสธเขาไปซะ" สารัชเหลือบมองนาฬิกาของเขา “ไปหามาให้ได้ว่าตอนนี้ลิลาอาศัยอยู่ที่ไหน”

มีหลายฉากปรากฏขึ้นในหัวของเขา ดูเหมือนเขาจะเห็นผู้หญิงคนนัี้ในชุดเปิดหลังสีแดงเพลิงที่เดินอยู่ท่ามกลางผู้ชายทุกรูปแบบ

ผู้ชายทุกคนสามารถแตะต้องและแทะโลมเธอได้ ตราบใดที่คนเหล่านั้นจ่ายด้วยเช็ค เธอก็สามารถตามพวกเขาเข้าไปในมุมมืดได้

ริมฝีปากของสารัชแห้งผาก เขากลืนน้ำลายและย้ำว่า “เดี๋ยวนี้!”

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขากลับมาที่วิลล่า เขาได้รับโทรศัพท์จากผู้ช่วยของเขา “คุณสารัชคะ ไม่สามารถหาข้อมูลได้เลย หลังจากที่เธอออกจากเรือนจำ ก็ไม่มีประวัติการเช่าบ้านหรืออาศัยอยู่ในโรงแรมใดๆ”

สารัชที่กำลังถือบุหรี่อยู่ในมือสูดหายใจเข้าอย่างลึก “เป็นไปไม่ได้ เธอไม่มีทางไปไหนได้หรอก!”

ใช่ เธอไม่มีที่ไป เว้นแต่เธอจะมีผู้ชายอื่น!

สารัชไม่สามารถที่จะสงบลงได้ “ไปหาต่อ เธอจะต้องหาที่อยู่ของลิลามาให้ฉัน!”

สารัชวางสายด้วยความโกรธ ทันใดนั้นก็มีสายเข้า

“ลิลาที่รัก” ชื่อนี้บนโทรศัพท์ของเขาปรากฏขึ้นอีกครั้งหลังจากผ่านไป 2 ปี 8 เดือน

ลิลาเป็นคนเอาโทรศัพท์ของเขาไปตั้งเป็นชื่อนี้ไว้ สารัชกำหมัดแน่นและรู้สึกร้อนผ่าวที่บริเวณหลัง เขายืนขึ้นและเดินไปจ่อที่เครื่องปรับอากาศ

ผ่านไปสักพัก เมื่อเขากำลังจะรับสาย สายนั้นก็ตัดไป

สารัชสบถเสียงแผ่ว “ไอ้เวรเอ๊ย!”

ขณะที่เขาลังเลที่จะโทรกลับ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง เขาเลียริมฝีปากและตอบอย่างเฉยชาว่า “สวัสดี”

"สารัช" เสียงของลิลาสดใสมาก

สารัชขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขากระวนกระวายมาทั้งวันหรือเปล่า แต่ดูเหมือนลิลาจะทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นในวันนี้เลย

“คืนนี้ฉันเล่นพนันจนเงินหมดแล้ว ฉันขอเพิ่มได้ไหม?”

มือข้างที่ถือโทรศัพท์ของสารัชกำลังสั่น ลิลาไม่เคยเล่นการพนัน! เธอไปเอานิสัยไม่ดีแบบนี้มาจากคุกสินะ!

“คุณก็รู้นี่ อยู่ในคุกมันน่าเบื่อ ฉันเลยพนันกับอะไรเล็กๆ น้อยๆ เสมอเพื่อฆ่าเวลา พอฉันไม่มีงานทำมาซักพักหลังจากที่ฉันออกมา ฉันไม่รู้ว่าจะทำอะไร ก็เลยไปเล่นการพนันนิดหน่อย ตอนนี้ฉันเป็นหนี้อยู่ คุณให้เงินฉันหน่อยได้ไหม?”

สารัชเดินไปมาในห้อง “พนันกับอะไรเล็กๆ น้อยๆ อะไรกันที่เล็กๆ น้อยๆ?”

พนันกับสิ่งต่างๆ เหรอ?

เขากลับรู้สึกว่ามันซับซ้อนกว่านั้นเสมอ!

“แล้วเดิมพันด้วยอะไร?”

“ยกตัวอย่างเช่น แลกด้วยการล้างจานหรือนอน...” ลิลาจงใจหยุดที่ครึ่งทาง แล้วให้สารัชเดาต่อเอาเอง เธอจะไม่ยอมปล่อยให้เขาเข้าใจผิดไปว่าเธอยังรักเขาอยู่

ถ้าไม่ใช่เพราะลูก สารัชจะไม่ใช่คนที่เธอควรเข้าหาอีกต่อไป

“ลิลา! ไปลงนรกซะเถอะ! เดี๋ยวนี้! ตอนนี้เลย!” สารัชรู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังจะระเบิด