บทที่ 22 นอนกันเถอะ

“เอ่อ อ้อนนอนไม่หลับค่ะ คงแปลกที่” กรณิการ์ตอบเสียงเบา เบือนหน้าไปอีกด้านเพื่อผ่อนลมหายใจโล่ง เมื่อครู่เธอตกใจจนใจหล่นวูบนึกว่าจะเจอดีเข้าแล้ว ต้องตั้งสติหลายนาทีก่อนเดินออกไปยืนเกาะราวระแนง แหงนหน้ามองดาวบนฟ้า ขณะที่มันสวยแต่ให้ความรู้สึกเหงา

“กลัว”

ชายหนุ่มถาม อัดบุหรี่เข้าปอดอีกครั้งก่อนขยี้ตรง...