บทที่ 42 Chapter 42 อย่าห้าม

กรณิการ์นั่งลงบนพื้นข้างๆ ตัวฟ้าคราม แต่ใกล้จุดที่น้ำสาดซัดเข้าหา เธอจึงแช่ขากับน้ำเย็นๆ เล่น ทอดสายตามองออกไปเบื้องหน้า โค้งฟ้าจรดผืนน้ำสีคราม ริ้วระลอกที่ไหวคล้ายผืนผ้ามัน ยามกระทบแสงแดด เกิดเป็นประกายระยับไหว มองแล้วสวยงามสบายตา ลมเย็นๆ ช่วยให้สบายเนื้อสบายตัว และตอนนี้เธอสบายใจ

สาวน้อยไม่ได...