บทที่ 7 คนแปลกหน้าที่ชื่อว่าสามี
กรณิการ์หน้าร้อนวูบวาบไปหมดเพียงแค่ความคิดนั้นสว่างวาบขึ้นมาในความทรงจำ เหตุการณ์สดร้อนนั่นเพิ่งผ่านไปไม่ถึงสองชั่วโมง
ความเงียบทำให้ฟ้าครามต้องหันมามอง เสี้ยวหน้าอ่อนใส พวงแก้มนั้นซับสีระเรื่อดูน่ามอง แต่เธอก็ยังเหมือนเด็กมากกว่าจะเป็นสาวอายุเฉียดๆ ยี่สิบ
ฟ้าครามนึกถึงเหตุผลที่เพชรพญายกขึ้นมาพูด มันทำให้เขาต้องจดทะเบียนสมรสกับสาวน้อยตรงหน้าอย่างเลี่ยงไม่ได้ แม้นว่า เปมิศาจะยกมันมาขู่เขาก่อนนั้น และเขาปฏิเสธที่จะทำตาม
“อ้อนยังเหลือเวลาหลายเดือนถึงจะเต็มยี่สิบนะเฮีย ช่วงนี้ถ้าพี่เปรมเขาบ้าจะเอาเรื่องเฮียก็ทำได้นะ ผมว่าเฮียจดๆ ไปก่อน ป้องกันเรื่องยุ่งยากใจ ไว้อ้อนบรรลุนิติภาวะค่อยหย่ากันก็ได้”
“ฉันจัดการกับเรื่องยุ่งได้”
“ผมรู้ว่าเฮียจัดการได้ เพียงแต่ไม่อยากให้พี่เปรมมีช่องเข้าไปวุ่นวายกับอ้อนอีก สงสารเด็กมัน”
“แล้วทำไมนายไม่ยื่นมือเข้าไปยุ่งเองวะเพชร”
“อยากอยู่เหมือนกัน แต่ผมมีเหตุผลที่ไม่อยากยุ่งกับเรื่องนี้มาก เฮียนั่นแหละเหมาะสุดแล้ว”
ฟ้าครามมองเห็นความยุ่งยากเหมือนกัน จากสีหน้า น้ำเสียง นิสัย รวมถึงแววตาของเปมิศาที่กราดมองเขาตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้า มันมีแต่ความหมิ่นแคลน อันนั้นเขาไม่ใส่ใจนัก หมดความใส่ใจนานแล้วนับแต่ที่เธอเลือกคนรวยมากกว่านักศึกษาจบใหม่อย่างเขา และเขาก็พอใจมากที่ได้เห็นธาตุแท้ของเธอก่อนที่จะมีความผูกพันกันไปมากกว่านั้น
การป้องกันความยุ่งยาก กันเปมิศาออกไปจากชีวิตอันสงบสุขของเขาก็เป็นทางเลือกที่ดี
ทะเบียนสมรสยังนอนอุ่นๆ อยู่ในกระเป๋า ขณะที่เมียหมาดๆ ทางนิตินัยนั่งหน้าแดงอยู่ม้านั่งฝั่งตรงข้าม
ปรายตามองคราใด...
ให้รู้สึกเหมือนว่า เขาไปฉุดลูกเต้าชาวบ้านมาเหลือเกิน ผู้หญิงอะไรจะเต็มยี่สิบอยู่แล้ว แต่หน้ายังกับเด็กอายุสิบหก
“เอ่อ... อ้อนขอไปห้องน้ำนะคะ”
เพราะรู้สึกว่ากำลังถูกจ้องมองจากสายตาคมปลาบ กรณิการ์จึงพูดขึ้นมาด้วยเสียงขลาดๆ เธอต้องการเวลา อย่างน้อยๆ ก็สักสิบยี่สิบนาที ก่อนกลับมาเผชิญหน้ากับเขา...
สามีโดยนิตินัยที่แสนจะหน้าดุดันราวกับ...โจร
ร่างบางรีบเดินออกจากตรงนั้นเมื่อฟ้าครามพยักหน้าให้พร้อมบุ้ยใบ้บอกว่าห้องน้ำไปทางไหน เธอก็เผลอสะดุดขาตัวเองเพราะความขัดเขินจนเซไปชนเก้าอี้ของผู้โดยสารคนอื่นจนต้องรีบขอโทษเสียงอ่อยหน้าเสีย ดีว่าเป็นชายชราผมสีดอกเลา ท่านก็ยิ้มให้บอกไม่เป็นไร
กรณิการ์ไม่กล้าหันไปมองด้านหลัง รีบเดินก้มหน้างุดๆ ตรงไปยังห้องน้ำ เพราะแสนจะอับอายในความเซ่อซ่าของตัวเอง
ฟ้าครามส่ายหน้า เกือบกระตุกยิ้มไปแล้ว
ซุ่มซ่าม... ผู้หญิงอะไร...
ใจแกร่งใต้แผงอกกลับรู้สึกอวลอบไปด้วยความอุ่นจากเส้นสายบางอย่าง แผ่ซ่านครอบคลุมจิตใจอย่างไม่รู้สาเหตุ คนหน้าดุหันไปสนใจทิวทัศน์นอกหน้าต่าง อีกหลายชั่วโมงกว่าจะถึงบ้าน การเดินทางโดยรถไฟไม่ทำให้เขาลำบากอะไรนัก ชอบเสียด้วยซ้ำ ไม่ต้องเหนื่อยขับเอง ได้นอนหลับ ตื่นอีกทีก็ถึงบ้านแล้ว
หากคราวนี้มีเพื่อนร่วมทางด้วย ออกจะแปลกๆ อยู่เหมือนกัน โดยเฉพาะเมื่อเพื่อนที่ว่านั้นเป็นสุภาพสตรี มิหนำซ้ำ ยังมีชื่อคู่เขาบนใบทะเบียนสมรส!
ไม่นาน...พนักงานประจำรถไฟก็เข้ามาจัดการปูที่นอนให้...
“เธอนอนชั้นบน”
กรณิการ์แหงนหน้ามองเหนือสภาพที่นั่งเมื่อไม่กี่นาทีก่อนถูกปรับเปลี่ยนเป็นเบาะนอนสองชั้น มีผ้าม่านที่ยังไม่ได้รูดกาง รวมกันอยู่ด้านข้าง ไว้สำหรับดึงปิดตลอดความยาวของที่นอน
“บนนั้น”
ฟ้าครามนิ่วหน้า เด็กน้อยตรงหน้าของเขาทำหน้าแปลกใจเหมือนไม่เคยเห็นไม่เคยใช้บริการรถไฟแบบตู้นอน
ขณะนั้นรถออกจากสถานีในกรุงเทพฯ มาถึงสถานีในจังหวัดเพชรบุรี มีนักท่องเที่ยววัยรุ่นต่างชาติชาวตะวันตกขึ้นมากลุ่มใหญ่ ฟ้าครามซึ่งมองไปทางประตูพอดี ดึงร่างบางของสาวน้อยให้หลบกลุ่มคนชายหญิงที่พูดคุยกันมาเสียงดัง
“เคยขึ้นรถไฟหรือเปล่า”
กรณิการ์สั่นหน้าปฏิเสธ ครั้งนี้เป็นครั้งแรก เธอตื่นเต้นอยู่เหมือนกัน หากพอถึงเวลาที่ต้องเข้านอน มองที่นอนแล้วหวั่นๆ ความสูงของชั้นสองจากพื้นสูงพอประมาณ ถ้ากลิ้งตกลงมาคงเจ็บพอควรล่ะ มองที่นอนแล้วหันมามองคนตัวใหญ่
“ไม่ตกหรอก ขึ้นไปได้แล้ว” เสียงห้าวเรียบติดขรึมบอก
“เอ่อ คือ อ้อน...”
“ทางเดินมันแคบ ยืนเกะกะคนอื่น”
รถนอนปรับอากาศชั้นสองชนิด 40 ที่นั่ง ความสะดวกสบายมีพอประมาณไม่ได้เลิศหรูดูอลังการอะไร ฟ้าครามไม่คิดอะไรมาก แค่นอนหลับ เช้าก็ถึงบ้านแล้ว แล้วราคาค่าโดยสารที่นั่งละไม่เกินหนึ่งพันบาทแบบนี้ ได้เท่านี้ก็ดีแล้ว
สาวน้อยฟังแล้วเม้มปาก คนอื่นๆ ยังไม่ได้นอนกันหรอก บ้างก็นั่งคุยกันเบาๆ หยอกล้อกันสำหรับคนที่มากันเป็นกลุ่ม โดยเฉพาะวัยรุ่นฝรั่งต่างชาติ ต่างพากันส่งภาษาบ้านเกิดดังกว่าคนอื่นๆ
ฟ้าครามไม่ได้รอให้สาวน้อยปีนขึ้นไป แต่เขามุดเข้าไปล้มตัวลงนอนบนเบาะนอนชั้นล่างที่จับจองไว้ หลับตาลงไม่สนคนยืนอ้ำอึ้ง
กรณิการ์มองแล้วเกิดอารมณ์หดหู่ใจเล็กน้อย จำใจปีนบันไดขึ้นไปชั้นบน บอกตัวเองให้ทำใจ จะคาดหวังอะไรกับเขา แม้จะอยู่ในฐานะสามี แต่ก็เป็นแค่สามีตีทะเบียน สามีจำเป็นเท่านั้น
ลับร่างบอบบาง เปลือกตาคู่คมเปิดขึ้นอีกครั้ง
