บทที่ 73 Chapter 73 อ้อนหายไป

กรณิการ์หันกลับไปตามเสียงเรียก แล้วความชาวาบก็กระแทกเข้ากับสมอง บางอย่างไหลปรี่ลงมาจากข้างขมับ สาวน้อยยกมือแตะมาดู เลือดสีสดเปื้อนปลายนิ้ว

“คุณเปรม...”

เสียงครางแผ่ว ก่อนอนุสติน้อยนิดจะดับวูบ

เปมิศาจิกสายตามองร่างที่กองอยู่กับพื้นทรายอย่างสะใจ ขว้างก้อนหินทิ้ง บอกตัวเองว่าสมน้ำหน้า นังเด็กหน้าโง่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ