บทที่ 149

สแตนนั่งหลังค่อมอยู่ในห้องสอบสวน เสียงของเขาสั่นเครือราวกับกำลังเผยความลับสุดยอด “ผมประสาทจะกินอยู่แล้ว กลัวว่าเบธจะจำผมได้”

เขายกมือขึ้นมาบังหน้า นิ้วสั่นระริกราวกับกำลังสะกดกลั้นอารมณ์ที่ถาโถม

ด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเประหว่างความอับอายและความโกรธแค้น ถ้อยคำของเขาราวกับการฉีกบาดแผลเก่าให้เปิดออก

...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ