บทที่ 152

โซเฟียหยิบถ้วยกาแฟแล้วเดินไปหาคนขับรถบรรทุกที่นั่งซึมอยู่ตรงมุมห้อง ใบหน้าของชายคนนั้นอยู่ในเงาของแสงสลัว ดวงตาของเขาเหม่อลอยราวกับรูปปั้นไร้ชีวิต โซเฟียนั่งยองๆ ลงตรงหน้าเขา ยื่นกาแฟให้แล้วถามอย่างเป็นกันเอง “นี่คุณ ติดต่อบริษัทประกันหรือยังคะ”

คนขับกะพริบตาช้าๆ หันศีรษะมาอย่างเชื่องช้า ดวงตาของเข...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ