บทที่ 95 95

ไพรหอมขนลุกซู่รู้สึกตื่นตัวเพียงแค่มือของเขาไล้เบาๆ

“ไม่เอาหรอกค่ะ กินอิ่มแล้วอาบน้ำ ไปเดินออกกำลังกายดีกว่า แล้วค่อยมาอาบน้ำ อุ๊ย!” ไพรหอมร้องอุทานเมื่อโดนเขาอุ้มขึ้นสู่อ้อมแขน “หอมเดินเองได้นะคะ” เขาก้มมอง สายตาบ่งบอกถึงความปรารถนา

“ก็อยากอุ้มนี่นา” เธออ่อนใจ คล้องมือกับคอหนาของเขาเอาไว้ กินข้าว...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ