บทที่ 83 สิบคนตาย

ลูคัส

แสงบางส่วนของคาเฟ่ส่องประกายอ่อนๆ ทำให้พวกเราทุกคนเห็นภาพการสังหารได้ชัดเจนขึ้น เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครในคาเฟ่นี้เป็นมนุษย์ พวกเราทุกคนเป็นหมาป่า

"โรสไปแล้ว" แม่ของฉันพูด น้ำตาไหลอาบแก้ม การจับมือของโรสที่แม่ฉันจับไว้ค่อยๆ หลุดออก และเสียงสำลักและสำลักที่เราได้ยินจากเธอก็หยุดลง

แม่ของฉันร้อ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ