บทที่ 37 37

“ฉันนึกว่าคุณไปนอนหลับอยู่ในห้องเสียอีกค่ะ กำลังจะไปตาม” เธอประชดให้ เขาไปนานจริงๆ แค่ไปหยิบเสื้อเชิ้ตมาสวมแค่นี้ ไปตั้งหลายนาที

“งั้นทานกันเถอะ ผมรู้ว่าคุณกำลังโมโหหิว นี่ถ้าคุณกินผมเป็นอาหารเช้าได้คงกินไปแล้ว”

“อาหารเช้าที่ไหนกันคะ นี่มันสิบโมงเข้าไปแล้ว” เธอค้อนให้เขา บุ้ยใบ้ไปที่นาฬิกาที่ผนังห...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ