บทที่ 46 เมื่อไหร่

คามิเลียนั่งนิ่งอยู่ครู่ใหญ่หลังจากดรุณีกลับออกไปแล้ว เสียงส้นรองเท้าที่ห่างออกไปทีละก้าวเหมือนย้ำให้เธอรู้ว่าทุกคำพูดเมื่อครู่ยังทิ้งร่องรอยไว้ในใจ

เธอสูดหายใจเข้าลึก พยายามบอกตัวเองให้ใจเย็น แต่ความกังวลกลับแทรกเข้ามาอย่างห้ามไม่อยู่

“หรือควรจะเก็บทุกอย่างแล้วพอแค่นี้จริงๆ” เธอพูดขึ้นกับตัวเอง และ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ