ตอนที่ 6 ขอแต่งงาน

ทางด้านลูคัส เขารีบมาขอแฟนสาวแต่งงาน หลังจากที่ได้รู้ข้อเสนอและเงื่อนไขของผู้เป็นบิดา ถึงลูคัสจะไม่ได้อยากได้ในสิ่งที่ผู้เป็นบิดาเสนอ แต่สิ่งสำคัญของพวกเขานั่นก็คือ...แพ้ไม่ได้ ลูคัสเองที่เป็นผู้ชนะมาโดยตลอด เขาก็เปรียบเสมือนนักกีฬาที่ต้องรักษาแชมป์ ส่วนทางด้านนาธานก็เปลี่ยนเสมือนนักกีฬาที่อยากจะเข้าเส้นชัยก่อนบ้างก็เท่านั้น

“มุกครับ เราสองคนก็คบกันมานานแล้วนะ เราแต่งงานกันดีไหม” ลูคัสเจอกับมุกดาได้ก็เพราะเธอมีพี่ชายที่ทำงานเป็นคุณหมออยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้

วันนั้นมุกดามาหาพี่ชายของเธอที่โรงพยาบาล เธอบังเอิญเดินชนกับใครบางคนเข้า และวันนั้นก็เป็นวันที่ทำให้ทั้งสองคนรู้จักกันและคุยกันมาเรื่อยๆจนถึงขั้นตกลงคบกัน ตอนแรกมุกดายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเขาเป็นเจ้าของที่นี่ แต่ต่อมาเธอก็รู้จากพี่ชายของเธอ ว่าเขาไม่ใช่แค่คุณหมอธรรมดาแต่ยังมีดีกรีเป็นถึงลูกชายคนโตของเจ้าของโรงพยาบาลแห่งนี้อีกด้วย

“ทำไมถึงได้มาถามกันหน้าตาเฉยแบบนี้คะ มีอะไรหรือเปล่า” มุกดาไม่ได้รู้เรื่องเงื่อนไขของครอบครัวของเขาแต่อย่างใด เธอกับเขาอายุห่างกันถึงสิบปี แต่เขาก็ยังดูดีและความหล่อของเขาก็ไม่ได้เป็นสองรองใคร แถมโปรไฟล์ยังดูดีเกินไปสำหรับผู้หญิงธรรมดาอย่างเธอซะด้วยซ้ำ

ทำให้มุกดาคิดว่าเรื่องที่เขาพูดขึ้นเมื่อสักครู่นี้ อาจจะเป็นเพราะอายุของเขาที่มากขึ้นหรือเปล่า เขาถึงได้มาพูดเรื่องแต่งงานกับเธอวันนี้ ตอนนั้นที่เธอเจอกับเขา มุกดาเพิ่มเรียนจบมาใหม่ๆ แต่พอมาถึงวันนี้เธอกับเขาคบกับมาได้ถึงสองปีแล้ว ตอนนี้มุกดามีอายุอยู่ที่ยี่สิบห้าปีเต็ม ซึ่งก็ไม่น้อยถ้าเธอจะตกลงแต่งงานกับเขา

“เปล่าไม่มีอะไร พอดีว่าปีนี้พี่อายุสามสิบห้าแล้ว อยากมีลูก” ลูคัสเลือกที่จะไม่บอกเรื่องเงื่อนไขนั้นกับเธอ เพราะกลัวว่าเธอจะไม่ยอมแต่ง จึงเลือกที่จะบอกเรื่องอยากมีลูกแทน ซึ่งก่อนหน้านี้เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ

“ฮึ! มุกได้ยินไม่ผิดใช่ไหมคะ พี่หมออยากมีลูก” เธอยิ้มหวานให้เขาพร้อมกับตะแคงคอถามด้วยรอยยิ้มสดใสเหมือนอย่างเคยมองดูแล้วน่ารัก

“ทำไม่ล่ะ อายุพี่ก็ไม่น้อยแล้วนะ อยากมีลูกมันผิดตรงไหน แล้วมุกล่ะจะตกลงหรือไม่ตกลง” ลูคัสทำทีเป็นว่าแกล้งงอนเธอนิดหน่อย เพราะเขารู้จุดอ่อนของผู้หญิงคนนี้ดี แต่เธอก็มีความน่ารักในแบบของเธอ และที่สำคัญคือเธอสวยและใจดี

“...........” มุกดามองหน้าพี่หมอของเธอนิ่งๆ เธอคิดมาเสมอว่าแค่เขายอมคบกับผู้หญิงธรรมดาอย่างเธอมันก็ดีเกินไปแล้ว

เธอยอมรับว่าไม่เคยคิดถึงเรื่องแต่งงานเลย เพราะเธอคิดเสมอว่าเขาดูสูงเกินไปสำหรับเธอ เธอก็แค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง แต่ถ้าถามว่าเธออยากแต่งไหม เธอยังไม่อยากแต่ง เพราะตลอดเวลาที่คบกัน ลูคัสไม่ค่อยมีเวลาให้เธอเหมือนกับคู่รักคนอื่นๆที่เขามีให้กันเลย

แต่นั่นอาจจะเป็นเพราะว่างานของเขาค่อนข้างมาก ข้อนี้มุกดาเข้าใจมาตลอด แต่ถ้าถามว่าเธอจะแต่งงานกับเขาไหม เธอก็จะตอบว่า...เธอจะแต่ง เพราะว่าผู้หญิงธรรมดาอย่างเธอ ถ้าได้คู่ครองเป็นถึงเจ้าของโรงพยาบาล คงไม่มีผู้หญิงคนไหนที่อยากจะปฏิเสธการแต่งงานในครั้งนี้เป็นแน่ ในขณะที่มุกดากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ ลูคัสก็พูดขึ้นมาอีกครั้งก่อนที่เธอจะตอบตกลงว่า...

“สองปีมันก็นานเกินไปแล้ว นะครับเราแต่งงานกันนะ” เขาอ้อนเธอเต็มที่ ในใจก็นึกไปถึงนาธาน น้องชายของเขา ป่านนี้มันคงนั่งเครียดอยู่แน่ๆ

“...............” ก่อนที่มุกดาจะตอบตกลง เธออยากจะได้ยินคำๆหนึ่งก่อน และดูเหมือนว่าลูคัสจะรู้ว่ามุกดากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ เพราะคำพูดของเขามันทำให้มุกดายิ้มขึ้นมาได้อย่างดีใจ

“พี่รักมุกนะ” ลูคัสรีบป้อนคำหวานทันที เพื่อให้เธอยอมตกลงแต่งงานกับเขาให้ได้ พลางเอื้อมมือเรียวใหญ่ไปกุมมือของเธอเอาไว้

“ก็ได้ค่ะ ว่าแต่ปีนี้หรือปีหน้าดีคะ” คำว่ารักที่มุกดาไม่เคยได้ยินมันมาก่อน มันทำให้หัวใจของเธอมันพองโต เธอเลยยอมตกลงแต่งงานกับเขาไปอย่างง่ายดาย ลูคัสยิ้มบางๆแล้วตอบเธอว่า...

“เดือนหน้าเลยครับ” มุกดาแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลยว่าเขาจะรีบอะไรขนาดนี้

มุกดาเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา เธอไม่เคยกล้าคิดถึงเรื่องแต่งงานกับผู้บริหารโรงพยาบาลอย่างเขามาก่อน แต่พอมาถึงวันนี้ สิ่งที่เธอไม่กล้าคิด มันกลับมีวันนี้จริงๆ แล้วมันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอจะปฏิเสธเขา การที่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งถูกขอแต่งงานโดยผู้ชายคนนั้นทั้งหล่อทั้งรวย แถมยังเป็นสุภาพบุรุษ ตลอดเวลาที่เธอกับเขาคบกันมา เขาไม่เคยล่วงเกินเธอเลยแม้แต่น้อย จนบางครั้งมุกดาเองยังแอบคิดว่าหรือเขาจะเห็นเธอเป็นแค่น้องสาว แต่วันนี้เขากลับมาขอเธอแต่งงานมันทำให้เธอรู้ว่าเขาจริงจัง

“พี่หมอไม่ได้พูดเล่นกับมุกใช่ไหมคะ” ลูคัสไม่ใช่ผู้ชายขี้เล่นเหมือนนาธาน แต่มุกดาเธอก็อยากได้ความมั่นใจ เธอกำลังฝันไปหรือว่าหูฝาดหรือเปล่านะ มุกดาดูตื่นเต้นกับการขอแต่งงานอันแสนธรรมดานี้ของเขามาก

“พี่พูดจริง อะไรทำให้มุกคิดแบบนั้น” ถึงการของแต่งงานของเขาในครั้งนี้จะมาจากเงื่อนไขของผู้เป็นบิดา แต่ลูคัสก็ไม่คิดเสียใจที่จะได้แต่งงานกับเธอ เพราะลูคัสรักผู้หญิงตรงหน้าคนนี้จริงๆ แต่ที่เขายังไม่เคยคิดถึงเรื่องแต่งงานเพราะงานของเขาค่อนข้างเยอะ กลัวว่าจะมีเวลาให้เธอไม่มากพอก็เท่านั้น

“เปล่าค่ะ” พี่หมอของเธอไม่เคยพูดเล่น เรื่องนี้เธอรู้ดี เขาเป็นผู้ใหญ่มากๆ จนบางครั้งเธอเองที่แอบงอแงอยู่บ่อยๆ ทำให้ดูเป็นเด็กในสายตาของเขาไปเลย

“ว่างไหม ไปเลือกแหวนแต่งงานกัน อยากได้แบบไหนพี่จะตามใจมุกทุกอย่างเลย” ถึงทางบ้านของมุกดาจะมีฐานะด้อยกว่าเขาอยู่มาก แต่ฐานะทางบ้านของเธอก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ แถมเธอยังมีครอบครัวที่เพียบพร้อม และยังถูกเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดี และสิ่งนี้ที่ทำให้ลูคัสแอบเกรงใจเธออยู่บ่อยครั้งในหลายๆเรื่อง

“แต่มุกอยากให้พี่หมอเลือกให้นี่คะ” มุกดาคิดว่าถ้าเขาเลือกให้มันดูมีคุณค่ามากกว่าที่จะให้เธอเป็นคนไปเลือกเอง

“งั้นเราไปช่วยกันดูช่วยกันเลือกดีไหม” มุกดายิ้มหวานให้เขา จากนั้นทั้งสองก็พากันออกไปเลือกแหวนแต่งงานด้วยกัน

ทางด้านนาธาน

นาธานก็ยังคงหาผู้หญิงที่ถูกใจไม่ได้ และตอนนี้เขาก็กำลังมานั่งกลุ้มใจอยู่ที่ผับของโซเฟียอีกแล้ว แล้วทุกครั้งที่เขามาที่ผับของเพื่อนแห่งนี้ เขาก็อดที่จะคิดถึงผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ ไม่รู้ว่าป่านนี้เธอจะไปอยู่ที่ไหน และมีชีวิตเป็นอย่างไรบ้าง

“ว่าไงเพื่อน เครียดเรื่องอะไรอีกล่ะ ถึงได้โผล่มาที่นี่ได้” โซเฟียเดินเข้ามาตบบ่าเพื่อนเบาๆแล้วนั่งลงที่โซฟาตัวยาว ตัวเดียวกันกับที่นาธานนั่งอยู่

“แสนรู้นักนะมึง” นาธานหันไปมองเพื่อนด้วยหางตา แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก

เกมที่เดิมพันกันด้วยโรงพยาบาลเขาก็ไม่อยากแพ้ ครั้นจะหาใครสักคนเข้ามาเล่นเกมรักครั้งนี้ด้วยกัน ก็รู้สึกไม่ถูกใจใครเลยสักคน เพราะทุกเรื่องสำหรับเขามันคือของจริง ไม่ใช่เกมที่เด็กๆเล่นกันแค่สนุกเท่านั้น เริ่มตั้งแต่ความรัก เมีย และลูก ทุกอย่างมันคือความรู้สึกของเขา ของลูก เพราะฉะนั้นเกมรักครั้งนี้เขาจำเป็นต้องเลือก ไม่ใช่ใครที่ไหนก็ได้

“วะไอ้นี่ กูเพื่อนมึงนะไม่ใช่หมา ว่าแต่มีอะไร”

“แด๊ดกูยื่นข้อเสนออีกแล้วว่ะ” นาธานทำหน้าเซ็งๆ แต่ก็ยอมเล่าเรื่องที่กำลังเครียดอยู่ให้เพื่อนฟัง

“ข้อเสนออะไรของมึงวะ ถึงได้ทำให้หน้าหล่อๆของมึงเป็นแบบนี้ไปได้”

“ภายในสองปีครึ่ง ใครทำหลานให้ท่านได้ ท่านจะยกโรงพยาบาลให้คนนั้น” ไม่ใช่ว่าทั้งนาธานและลูคัสจะอยากได้โรงพยาบาล แต่มันคือการแข่งขันของลูกผู้ชาย ยิ่งเรื่องนี้แล้วยอมไม่ได้เด็ดขาด

“แล้วมึงเครียดอะไรกูไม่เข้าใจ ก็แค่หาเมียแล้วก็ทำลูก” โซเฟียตอบแบบว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่ไม่ได้หนักหนาอะไร แต่สำหรับนาธานแล้วการที่เขาจะหาใครมาเป็นแม่ให้กับลูกของเขาสักคน ผู้หญิงคนนั้นจะต้องดีด้วย มีความเป็นแม่ ไม่ใช่สวยแค่เปลือกนอก เพราะถ้าไม่มีคุณสมบัติของความเป็นแม่ เขาก็ไม่เอา

“ผู้ชายเหี้ยๆอย่างมึง ไม่เข้าใจหัวอกผู้ชายดีๆอย่างกูหรอก” นาธานเย้าเพื่อนเพราะรู้ว่าเรื่องผู้หญิงนี่ต้องยกให้มัน

“หึๆ” โซเฟียหัวเราะชอบใจ ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรที่โดนเพื่อนด่า

“แล้วผู้หญิงคนนั้น มึงลืมเธอได้หรือยังล่ะ” โซเฟียถามถึงผู้หญิงคนเมื่อสี่ปีที่แล้ว วันนั้นเธอคนนั้นล้มลงมานั่งบนตักนาธาน เวลานั้นโซเฟียก็นั่งอยู่ด้วย

“ยัง” นาธานรู้สึกผิดกับเหตุการณ์วันนั้นมาก จนมาถึงวันนี้เขาก็ยังไม่เคยเจอเธออีกเลย แล้วก็ไม่เคยลืมเธอด้วย เขาคิดอยู่เสมอว่าถ้าหากวันหนึ่งเขาได้เจอเธออีกครั้ง เขาอยากจะขอโทษเธอเรื่องคืนนั้น

“ถ้าอย่างนั้นมึงก็ไม่มีวันหาเมียได้หรอก ทางที่ดีกูว่ามึงลืมเธอคนนั้นไปก่อนเถอะ เดี๋ยวคนใหม่ก็เข้ามาเองนั่นแหละ” โซเฟียมองอาการของเพื่อนออก อาการแบบนี้เขาเรียกว่า...รักแรกพบ

“กูก็แค่รู้สึกผิดกับเธอ” ผู้หญิงคนนั้นอยู่ในใจของนาธานเสมอมา ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าหัวใจของตัวเองได้มอบให้ผู้หญิงคนนั้นไปแล้ว เหมือนเธอคนนั้นขโมยหัวใจของเขาไปแบบไม่รู้ตัว

“มึงจะรู้สึกผิดเหี้ยอะไรนักหนา ป่านนี้เธอคงมีผัวใหม่ไปแล้วมั้ง” โซเฟียรู้สึกไม่ค่อยชอบใจนัก ที่เพื่อนยังคงฝังใจอยู่กับเรื่องเดิมๆไม่ยอมหายสักที

“แล้วถ้าเรื่องวันนั้นมันทำให้เธอคิดสั้นล่ะ” เพราะนาธานไม่เคยเจอเธออีกเลยนับตั้งแต่วันนั้น เขาพยายามมาที่ผับนี้บ่อยๆ ก็หวังว่าสักวันเธอจะกลับมาเที่ยวที่นี่อีก แต่นาธานก็ไม่เคยเห็นแม้แต่เงาของเธอเลยด้วยซ้ำ

“คิดมากน่าเพื่อน มันไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นหรอก เชื่อกู” โซเฟียเลือกที่จะให้กำลังใจเพื่อน เพราะเรื่องมันก็นานมากแล้ว คิดไปมันก็ไม่ได้เกิดประโยชน์อะไรขึ้นมา

“ถ้าเป็นแบบที่มึงว่าแล้วเธอหายไปไหนวะ มึงก็บอกเองนี่ว่าตั้งแต่วันนั้นมึงก็ไม่เคยเจอเธออีกเลย” ตลอดเวลาที่ผ่านมา นาธานก็ให้เพื่อนคอยดูไว้ให้ตลอด เผื่อว่าวันไหนเธออาจจะกลับมาเที่ยวที่นี่อีก

“มันก็ใช่...แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะเป็นอย่างที่มึงคิดนี่ เลิกคิดได้แล้ว วันนี้สนใจสาวๆแก้เครียดหน่อยไหม เดี๋ยวกูจัดให้” โซเฟียอยากให้เพื่อนกลับมาเป็นเหมือนเดิม จึงรีบเสมอขนมหวานให้ทันที เผื่อว่าเพื่อนจะสนใจ แล้วเลิกคิดเรื่องที่ไม่ควรคิดได้แล้ว

“ไม่มีอารมณ์” นาธานตอบเพื่อนด้วยสีหน้าเซ็งๆ พลางยกแก้วน้ำเปล่าขึ้นดื่ม

“วะไอ้นี่ มึงไม่เอาแต่กูเอา วันนี้คุยกับมึงแล้วเครียด” โซเฟียหัวเสียเพราะสำหรับโซเฟียแล้ว อารมณ์ของเขามีมาเต็มทุกวัน แล้วก็ต้องได้ใช้มันทุกวันด้วย

“เฮ้ยเพื่อน...” ก่อนที่โซเฟียจะทำท่าลุกขึ้น นาธานก็ได้เรียกเพื่อนเอาไว้ก่อน

“อะไรอีก เหล้าก็ไม่ดื่ม นารีก็ไม่สนแล้วมึงจะมาทำไม กลับไปนอนกอดน้องพอร์ชไป” โซเฟียทำท่าไล่ เพราะเห็นว่าอารมณ์ของเพื่อนตอนนี้มันดูเสียบรรยากาศของผับยังไงก็ไม่รู้ มาเที่ยวผับแต่ดันมาแดกน้ำเปล่า สงสัยที่บ้านมันจะไม่มีดื่ม…โซเฟียแอบคิดอย่างเหนื่อยๆใจ

“ทำไมมึงถึงไม่อยากมีเมีย” นาธานตั้งคำถามกับเพื่อนทันที ทำให้โซเฟียหยุดคิด

“ถามทำไม”

“กูก็แค่อยากรู้ว่ามึงกับกูมีความคิดเหมือนกันไหม”

“ที่กูยังไม่มี ไม่ใช่ว่ากูไม่อยากมี แต่กูแค่ยังไม่เจอผู้หญิงที่ถูกใจต่างหาก” โซเฟียตอบแบบขอไปที เขาเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยมีเป้าหมายในชีวิตเหมือนกันนาธานสักเท่าไหร่

“ผู้หญิงที่ถูกใจ?” นาธานสงสัยว่าผู้หญิงแบบไหนถึงจะเรียกว่าถูกใจสำหรับโซเฟีย ผู้ชายที่ผ่านผู้หญิงมาจนนับไม่ถ้วน อยากรู้จริงๆว่าผู้หญิงที่โซเฟียถูกใจจะเป็นผู้หญิงแบบไหน แล้วจะมีผู้หญิงแบบนั้นอยู่บนโลกใบนี้ไหม

“ทำไม...” โซเฟียหันไปมองเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ เพราะสายตาที่นาธานมองมาที่เขามันมีแต่คำถาม

“แล้วที่มึงร่ำสุราเคล้านารีอยู่ทุกวันนี่เรียกว่าไม่ถูกใจ” คำถามของนาธานทำให้โซเฟียถึงกลับไปไม่เป็น เรื่องนี้ตัวโซเฟียเองก็อธิบายยากอยู่เหมือนกัน

“ใครจะไปเอาผู้หญิงแบบนั้นมาเป็นแม่ของลูกวะ” โซเฟียตอบแบบไม่ได้คิดอะไร ถึงโซเฟียจะไม่ค่อยมีเป้าหมายในชีวิตสักเท่าไหร่ แต่เรื่องแบบนี้เด็กก็คิดได้หรือเปล่า ขืนถ้าเอาผู้หญิงหากินพวกนี้มาเป็นเมีย มีหวังเขาคงเข้าบ้านไม่ได้แน่ๆ

“แล้วผู้หญิงแบบไหนที่มึงคิดว่าเธอคนนั้นจะสามารถมาเป็นแม่ให้กับลูกของมึงได้วะ” เพราะสำหรับนาธานผู้หญิงที่เขาอยากได้ให้เธอมาเป็นแม่ของลูกให้กับลูกของเขา ก็คือผู้หญิงคนนั้น คนเมื่อสี่ปีก่อนที่เขาเจอเธอที่นี่โดยบังเอิญ

“ตอนนี้ยังไม่รู้ ผู้ชายเหี้ยๆอย่างกู ไม่ได้ต้องการผู้หญิงที่ดีมากนักหรอก อันดับแรกขอแค่ถูกใจก่อน แต่เธอคนนั้นก็ต้องมีดี แต่จะดีแบบไหนมันก็ขึ้นอยู่กับความพอใจของกูอีกนั่นแหละ” โซเฟียยกคิ้วให้เพื่อนอย่างยียวน

“สำหรับกูผู้หญิงคนเมื่อสี่ปีก่อน เธอเป็นผู้หญิงที่ถูกใจหรือเปล่ากูไม่รู้ แต่เธออยู่ในใจกูมาตลอด” นาธานพูดด้วยน้ำเสียเศร้าๆ ทำเอาโซเฟียถึงกับฮึด

“ไอ้สัส!...กูบอกให้มึงเลิกคิดถึงเธอไง หรือมึงจะคิดว่าเธอตายไปแล้วก็ได้เอ้า!” นาธานหันขวับมามองหน้าเพื่อน ทำเอาโซเฟียถึงกลับต้องหุบปากลง และถอดหายใจยาว

“กูอยากเจอเธออีกครั้ง กูอยากขอโทษเธอ” น้ำเสียงรู้สึกผิดเอ่ยออกมาเบาๆ

“กูไปนะ เชิญมึงเพ้อฝันไปคนเดียวเลย” โซเฟียรีบชิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที เพราะเขาไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของนาธานเลย มันจะอะไรนักหนาก็แค่ผู้หญิงที่ผ่านมาแค่คืนเดียว