บทที่ 9 บทที่ 8 เขิน
บทที่ 8 เขิน
บดินทร์ใช้เสียงเชิงตกใจทำให้คนที่อยู่บริเวณนั้นหันมาสนใจเขา ขณะที่แป้งปั้นยืนก้มหน้าด้วยความเขิน ก่อนจะถือโอกาสที่บดินทร์หันไปมองคนอื่นวิ่งเข้ามาในโรงเรียน เธอยืนพิงเสาพลางยกมือขึ้นมาตีปากตัวเองเป็นการลงโทษอีกต่างหาก
"แป้งปั้น เธอมันบ้าไปแล้ว ไปหอมแก้มพี่เขาแบบนั้นได้ยังไงกัน ยัยบ้าๆๆ" เด็กสาวทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้วแอบมองบดินทร์ที่ยังไม่ทันได้ไปไหน ไม่นานชายหนุ่มก็ขับรถออกไป เธอเห็นสีหน้าตอนที่เขาตกใจอยู่และก็กลัวว่าบดินทร์จะไม่พอใจ
หลายนาทีต่อมา
บดินทร์เดินอาดๆ เข้ามาในห้องเรียนด้วยสีหน้าบึ้งตึงจนเป็นที่สังเกตของเพื่อน โอโซนที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่เงยหน้าขึ้นมามองแล้วเอ่ยถามตรงๆ เป็นการหยอกล้อ
"ทำหน้าบึ้งมาแต่ไกลแบบนี้โดนสาวที่ไหนจับไข่มาเหรอครับ"
"ไข่พ่อมึงสิ"
"เอ้าไอ้นี่ แล้วไปทำอะไรมา หน้ายับมาแต่เช้าเลย" คำถามของโอโซนทำให้บดินทร์เงียบไป หากตอบไปว่าถูกแป้งปั้นหอมแก้มมาเรื่องนี้คงไม่จบง่ายๆ เขาจึงปรายตามองเพื่อนแล้วนั่งลงข้างๆ ขุนเขาที่กำลังจดงานอยู่
"ไม่ตอบ แสดงว่าไม่เป็นไร" ปกป้องเปลี่ยนเรื่องคุย "เออ พรุ่งนี้เขามีค่ายอาสานะ อาจารย์บอกว่าให้พวกเราไปกันทุกคนเลย เพราะอาจารย์บอกเราจะไปเปิดที่ซ่อมรถฟรี เป็นเวลาสามวันสองคืนที่จังหวัดน่าน"
"ไกลขนาดนั้นเลยเหรอวะ กูเพิ่งรู้นะเนี่ย นึกว่าใกล้ๆ แถวนี้" ธันวาหันมาพูดกับเพื่อนด้วยสีหน้าลำบากใจ "แต่ก็ไปอยู่ดีล่ะวะ" เขาพยักหน้าให้ปกป้องแล้วเล่นโทรศัพท์ต่อ
"แล้วมึงอะดิน ไปไหม?" ปกป้องหันมาถามบดินทร์ คนถูกถามทำหน้าลังเลใจ
"ถ้าไปนานขนาดนั้น แม่กูจะอยู่กับใครวะ กลัวแม่ไม่มีเพื่อน"
"ให้แม่กูมาอยู่เป็นเพื่อนไหม เข้าขากันดีจะตาย แม่ต่ายกับแม่ป่านอะ" ปรินที่นั่งอยู่ด้านหลังเพื่อนเอ่ยขึ้น ทุกคนหันไปมองเขาโดยไม่พูดอะไร "ทำไมอะ ไม่ดีเหรอ" สายตาที่เพื่อนมองมาทำให้เขาขาดความมั่นใจ
"ก็ดีแหละ แต่กูเกรงใจแม่ต่าย" บดินทร์บอกปริน "เดี๋ยวกูไปคุยกับหมวยก่อน ให้น้องมันมาเล่นเป็นเพื่อนแม่กูตอนกลางวันก็ได้"
"งั้นพวกกูไปด้วย" โอโซนตาลุกวาวเมื่อบดินทร์พูดถึงสาวหมวยข้างบ้าน ขุนเขาเองก็ยิ้มให้พลางสะกิดไหล่ปกป้อง บดินทร์พ่นลมหายหนักๆ พลางส่ายหน้าอย่างระอาใจ
"พวกมึงนี่มันจริงๆเลย…ปล่อยน้องเขามีอนาคตหน่อย โดยเฉพาะมึงไอ้โชน เลิกได้เลิกนะ"
"ครับพ่อ.." โอโซนยกมือไหว้บดินทร์เป็นการหยอกล้อ การกระทำของเขาเรียกรอยยิ้มจากเพื่อนได้เป็นอย่างดีเลยล่ะ แต่จู่ๆ บดินทร์ก็หุบยิ้มแล้วก้มหน้าลงเล็กน้อย ปกป้องสังเกตเห็นจึงเอ่ยถาม
"เฮ้ยไอ้ดิน ทำไมหน้ามึงแดงแบบนี้วะ?"
"กูหนาวมั้ง แอร์ในห้องมันเย็นไป"
"อืม.."
"แต่ท่าทางมึงเหมือนคนกำลังเขินเลยนะเว้ย กูเคยเป็นตอนเห็นสาวๆ นมใหญ่ๆ" ปรินคือเจ้าของคำพูดนั้นก่อนที่เขาจะถูกธันวาเอามือปิดปากไว้ "อื้อ!! อัมไอเออ(ทำไมเหรอ)" ปรินยังไม่หยุดถามจนขุนเขาต้องหันมาถลึงตาใส่อีก
"มันก็พูดไปงั้นแหละ อย่าถือสามันเลย" โอโซนยิ้มมุมปาก "เออ ว่าแต่เที่ยงนี้ไปกินอะไรดีวะ อยากกินก๋วยเตี๋ยวไก่ร้านข้างโรงเรียนเอกชนอะ ไปส่องสาวนักเรียนด้วย"
"ไปๆ กูก็อยากกิน" ขุนเขายกมือเห็นด้วยกับโอโซน
"กูไปด้วย" ปรินที่เพิ่งถูกปล่อยจากพันธนาการรีบยกมือขึ้นสูง
"เออ งั้นเราไปกินก๋วยเตี๋ยวร้านนั้นแล้วกัน กูเลี้ยงเอง" ปกป้องหันไปพยักหน้าให้ธันวา ส่วนบดินทร์นั่งเงียบ เพื่อนทุกคนหันมามองเขาอย่างเป็นคำถามจนชายหนุ่มต้องตอบเพื่อนไป
"อืม ไปก็ไป"
"มันต้องแบบนี้ดิ.." เมื่อตกลงกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทุกคนก็นั่งประจำที่ตัวเองเพื่อเตรียมสอบ
13:00
ปกป้องลุกเอากระดาษคำตอบมาส่งอาจารย์ผู้คุมสอบเป็นคนที่สองถัดจากโอโซนที่ลุกออกมาเป็นคนแรก ตามด้วยปรินกับธันวาที่มาพร้อมกัน ส่วนปกป้อง ขุนเขาและบดินทร์ยังนั่งทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่กับโต๊ะ เพื่อนในห้องทุกคนก็ทยอยเอากระดาษคำตอบมาส่ง และบดินทร์เป็นคนสุดท้ายที่ออกจากห้องสอบ เขาใช้เวลาได้คุ้มค่าที่สุด
"บ่ายสองแล้วอะ ยังไปอยู่ไหม" ปกป้องเอ่ยถามเพื่อนหลังจากนั่งพักกันครู่หนึ่งแล้ว ทุกคนต่างตอบเสียงเดียวกันว่าไป เพราะพวกเขาไม่ได้กินข้าวเที่ยงเหมือนกัน
"กูมีข้าวมานะ เผื่อมีใครจะกินรองท้องก่อน"
"เอามาสิ กูกินเอง" เมื่อเพื่อนบอกแบบนั้นบดินทร์จึงพาไปที่ลานจอดรถแล้วเอาปิ่นโตข้าวสีน่ารักออกมา ทั้งห้าหนุ่มพร้อมใจกันหัวเราะเสียงดังกับลายการ์ตูนที่ปิ่นโต
"นี่บดินทร์สามขวบหรือบดินทร์อายุสี่สิบสี่วะ แม่ป่านก็ช่างทำ"
"จะแดกไหม!"
"แดกครับแดก..แต่ตอนนี้ขอขำก่อนครับ" ทั้งห้าคนขำกันพรืดใหญ่แต่ก็รับปิ่นโตมา พวกเขากินข้าวรองท้องกันไปคนละนิดแล้วรีบไปร้านก๋วยเตี๋ยวไก่เจ้าเด็ดที่นัดกันไว้
"โห..นักเรียนออกมากินเยอะเลยว่ะ นี่เขาปล่อยให้นักเรียนออกมากินข้าวข้างนอกได้เหรอวะ" โอโซนเอ่ยขึ้นพลางสอดสายตามองเข้าไปในร้านในร้านก๋วยเตี๋ยวที่ตั้งใจมากินกับเพื่อน
"เฮ้ย! น้องตุ๊กตาบาร์บี้นิ แต่ทำไมต้องไม่ได้ใส่ชุดนักเรียนเหมือนเพื่อนวะ?" ปรินชี้นิ้วไปที่โต๊ะด้านในสุด แป้งปั้นกำลังคีบลูกชิ้นใส่ปากพอดี เธอเงยหน้าขึ้นมาถึงกับชะงักค้างที่เห็นหกหนุ่มยืนมองมาที่เธอเป็นตาเดียว ก่อนที่พวกเขาจะเดินตรงเข้ามาหาและนั่งโต๊ะข้างกัน
"มากินด้วยเหรอเนี่ย เอางี้เดี๋ยวพี่เลี้ยงเลยแล้วกัน แทนคำขอโทษ" โอโซนยิ้มหวานให้เด็กสาวขณะเดียวกันบดินทร์ก็จ้องมองจนเธอไม่กล้าสู้หน้า
"ไม่เป็นไรค่ะ พอดีมากินก๋วยเตี๋ยวกับเพื่อน เดี๋ยวหนูก็กลับแล้ว" แป้งปั้นตอบเสียงเบาแล้ววางตะเกียบลง
"ว่าแต่ทำไม่วันนี้น้องไม่ใส่ชุดนักเรียน ไปไหนมาเหรอ" ปกป้องเอ่ยถามราวกับว่าสนิทสนมกับแป้งปั้นแล้ว แต่เขากลับถูกขุนเขามองด้วยสายตาเป็นการปราม
"ไปเรียนภาษามาค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ" แป้งปั้นลุกขึ้นแล้วเดินออกมา ทว่าธันวาที่เพิ่งสั่งก๋วยเตี๋ยวเสร็จเดินมาเจอเขาเลยรั้งเธอไว้ด้วยคำถามอีก
"อ้าว อิ่มแล้วเหรอครับ"
"ค่ะ"
"พี่สั่งลูกชิ้นลวกให้ด้วยนะ มานั่งกินก่อนสิ กินหมดแล้วค่อยไปก็ได้" ธันวาถือวิสาสะดันตัวแป้งปั้นให้มานั่งโต๊ะเดียวกัน ข้างๆบดินทร์พอดี เด็กสาวก้มหน้างุดในขณะที่บดินทร์หันไปมองทางอื่นและเขาเงียบผิดปกติจนเพื่อนสงสัย
"เงียบทำไมวะ กูสั่งให้แล้วนะของมึงเล็กไม่งอก"
"อืม" เขาตอบรับในลำคอแล้วปรายตามองคนข้างๆ แป้งปั้นดิ้นยุกยิกรู้สึกอึดอัดไปหมดจนเผลอไปชนไหล่บดินทร์เข้า เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับชายหนุ่มตรงๆ "ดิ้นอะไรนักหนา" บดินทร์ถามเสียงเข้ม
"ก็แป้งรู้สึกอึดอัดค่ะ"
"ก็ไปนั่งที่อื่น"
"ไม่มีที่ไปแล้ว" เธอมองไปรอบๆ ก็ไม่มีที่ว่างแล้ว มีก็แต่ที่ที่เธอนั่งเนี่ยแหละ เก้าอี้พอดีคนเหมือนจงใจให้เธอนั่งลงข้างบดินทร์ แป้งปั้นผลุนผลันลุกขึ้นด้วยความอึดอัดทำให้ทุกคนต้องหันมามองเธอ "แป้งขอไปนั่งกินโต๊ะเดิมได้ไหม"
"ได้ครับๆ"
"เรื่องมาก" บดินทร์พูดขึ้นแล้วหันมามองแป้งปั้นด้วยสายตาดุดัน
"ไม่ได้อยากเรื่องมากสักหน่อย คนนิสัยไม่ดี ปากร้ายด้วย"
"พูดให้มันดีๆ"
"ไม่อยากกินแล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับลูกชิ้นนะคะ แป้งกลับแล้ว แล้วก็ขอโทษที่เมื่อเช้าหอมแก้ม แป้งเคยชินกับการหอมแก้มพ่อ" แป้งปั้นหันมากล่าวคำขอโทษบดินทร์แล้วเดินออกไปหน้าตาเฉยในขณะที่ห้าหนุ่มมองหน้าบดินทร์อย่างอึ้งๆ
"นะ..นี่มึงถูกน้องมันหอมแก้มเหรอ!"
