บทที่ 2 คนที่ไม่มีใครต้องการ (60%)

เมื่อตอนที่ครอบครัวย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ ด้วยความที่พี่สาวของเธอเป็นเด็กที่สวยน่ารัก ฉลาด และรู้จักเข้าสังคมตั้งแต่ยังเล็ก จึงมีเพื่อนบ้านที่เป็นลูกเศรษฐีในละแวกนั้นมาเล่นด้วยทั้งชายและหญิงไม่เคยขาด แต่เธอกลับไม่เคยมีเพื่อนเลย เหตุก็เพราะว่าไม่เคยได้ออกไปไหน เอาแต่เก็บเนื้อเก็บตัวอยู่ในบ้าน นั่นก็เนื่องมาจากที่บิดาสั่งห้ามไม่ให้เสนอหน้าไปบอกใครต่อใครว่าเธอเป็นลูกสาวอีกคนของท่าน

จำได้ว่าครั้งหนึ่งพี่สาวของเธอชวนเพื่อนมาเล่นที่บ้าน แล้วทั้งหมดก็พากันรวมหัวกลั่นแกล้งเธอ โดยเรียกให้มาเล่นด้วย ขณะที่พวกเขากำลังเล่นกันอยู่ริมสระน้ำ พอเธอเดินเข้าไปหาพี่สาว ลัยลากลับผลักเธอตกน้ำ เธอว่ายน้ำไม่เป็นพยายามร้องตะโกนอ้อนวอนให้ทุกคนช่วย แต่คนพวกนั้นกลับพากันหัวเราะเยาะอย่างสนุกสนาน ไม่สงสารซ้ำยังทำเป็นเรื่องตลกขบขับ ทั้งที่เธอหายใจพะงาบๆ กำลังจะจมน้ำขาดใจตายอยู่ตรงหน้า ร่างเล็กพยายามตะเกียกตะกายขึ้นจากผืนน้ำด้วยกำลังที่มีอยู่เพียงน้อยนิด ไม่ต่างอะไรกับลูกหมาตกน้ำ แต่มันก็ไม่เป็นผลในที่สุดร่างอ่อนแรงก็หมดสติและจมดิ่งลงสู่ก้นสระ

ลัยลาเห็นอย่างนั้นจึงแสร้งทำเป็นร้องเรียกให้คนในบ้านมาช่วย ไม่นานก็มีคนมาช่วยโรฮันนาขึ้นจากสระและผายปอดสำลักน้ำออกมา เมื่อพ่อถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นทำไมเธอถึงตกลงไปในสระ ลัยลาก็ชิงเล่าให้ทุกคนฟังทั้งน้ำตาว่าโรฮันนาพยายามผลักตนให้ตกน้ำ เพราะอิจฉาที่มีเพื่อนเยอะและของเล่นดีๆ แต่ลัยลาก็พยายามขัดขืน โรฮันนาจึงก้าวพลาดตกสระน้ำซะเอง โดยทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้นต่างก็เป็นพยาน

ความผิดทั้งหมดจึงมาตกอยู่ที่โรฮันนาเพียงผู้เดียว เธอโดนพ่อตีและโดนด่าด้วยเสียงดังราวฟ้าผ่าต่อหน้าทุกคน คำด่าทอทุกประโยคที่หลุดออกมาจากปากผู้เป็นพ่อในวันนั้น มันคอยตอกย้ำว่าท่านไม่เคยรักและเห็นเธอในสายตา จวบจนกระทั่งทุกวันนี้โรฮันนายังคงไม่เคยลืมเลือนคำบริภาษอันรุนแรงที่นายอนันก่นด่าใส่หน้า ซ้ำร้ายคือเหตุการณ์ในครั้งนั้นยังคอยตามมาหลอกหลอน จนทำให้เธอกลัวสระน้ำฝังใจ ผวาทุกครั้งที่เข้าใกล้ โรฮันนาจึงว่ายน้ำไม่เป็นเลยตั้งแต่เล็กจนโต และเธอก็ไม่ปรารถนาที่จะหัดว่ายน้ำให้เป็น

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เธอก็เหมือนยิ่งห่างไกลจากผู้เป็นพ่อออกไปทุกที พ่อทำเหมือนเป็นลืมว่าเธอยังมีตัวตน ลืมว่ายังมีเธอที่เป็นลูกสาวอีกคนของท่าน ท่านหันมาประเคนสิ่งดีๆ ที่ลูกเศรษฐีคนหนึ่งพึงมีและพึงได้รับให้ลัยลาจนหมดสิ้น โดยไม่คิดที่จะหันมาเหลียวแลและเผื่อแผ่ให้แก่เธอเลยแม้แต่น้อย

เส้นทางชีวิตของลัยลาและโรฮันนาต่างกันโดยสิ้นเชิง ชีวิตของลัยลาเหมือนปูด้วยพรมกลีบกุหลาบ เกิดมาก็สวย บ้านก็รวย ฉันสวย ฉันเริ่ด ฉันต้องได้ทุกอย่าง นั่นคือความคิดที่ถูกหล่อหลอมมาจากการเลี้ยงดูตอนเด็กของลัยลา เพราะโดนปลูกฝังมาแบบผิดๆ เธอจึงเป็นคนเอาแต่ใจ เจ้ายศเจ้าอย่าง ทำตัวเหนือกว่าคนอื่นเสมอ เรียนโรงเรียนดังตั้งแต่อนุบาลยันมัธยม พอเข้ามหาลัยก็เลือกเรียนที่มหาลัยเอกชนชื่อดังและแพงที่สุดในประเทศ หนุ่มที่ควงแต่ละคนก็ต้องเลือกคนมีระดับ ใช้ชีวิตเยี่ยงเจ้าหญิงจนใครๆ ก็ต่างรุมอิจฉา

ผิดไปกับชีวิตของโรฮันนาราวฟ้ากับเหว ถึงแม้จะเกิดมาอาภัพเพราะพ่อไม่รัก โรฮันนาก็ไม่เคยท้อแท้และสิ้นหวัง พยายามต่อสู้ดิ้นรน ขวนขวายทุกสิ่งอย่างด้วยตัวของตัวเอง ต้องเรียนโรงเรียนวัดตั้งแต่ประถม เงินทุกบาททุกสตางค์ที่ใช้กินอยู่เกิดจากน้ำพักน้ำแรงของนมช้อยทั้งสิ้น หารายได้โดยการช่วยนมช้อยทำขนมไทยฝากขายตามร้านค้า ส่งเสียตัวเองเรียนจนจบปริญญาตรีด้านคหกรรมอย่างเต็มภาคภูมิ ถึงมันจะไม่ได้ดีเด่นและสูงส่งเลยในสายตาคนอื่น แต่มันก็ทำให้นมช้อยผู้ซึ่งรักโรฮันนายิ่งกว่าลูกในไส้ ถึงกับร้องไห้น้ำตาไหลด้วยความปลาบปลื้มยินดีในวันที่เธอรับปริญญาบัตร

ช่วงแรกที่เรียนจบมาใหม่ๆ โรฮันนาพยายามทำงานทุกอย่างหนักเอาเบาสู้ พอเลิกจากงานประจำก็ไปทำงานพิเศษต่อในตอนกลางคืน กว่าจะเลิกงานกลับถึงบ้านก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืนของทุกวัน พอหัวถึงหมอนก็หลับเป็นตายเพราะความเมื่อยล้า มันช่างหนักหนาสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆ ยิ่งนัก แต่หนักแค่ไหนก็ต้องทน เพราะหวังว่าจะลืมตาอ้าปาก มีอนาคตที่ดีกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้ให้จงได้

จนทุกวันนี้เธอมีร้านขนมไทยเล็กๆ แต่อยู่ในย่านที่ผู้คนพลุกพล่านเป็นของตัวเอง ชื่อร้าน ‘บ้านขนมไทย’ ภายในร้านมีการตกแต่งสไตล์ไทยแท้ ขนมที่บริการให้ลูกค้ามีขนมไทยทุกประเภท รวมทั้งขนมมงคลเก้าอย่าง ไม่ว่าจะเป็นทองหยิบ ทองหยอด ฝอยทอง ขนมชั้น ขนมทองเอก ขนมเม็ดขนุน ขนมจ่ามงกุฎ ขนมถ้วยฟู และขนมเสน่ห์จันทน์ ซึ่งทั้งเก้าชนิดจะขายดีเป็นพิเศษ

หากใครคิดจะจัดงานมงคลและต้องการใช้ขนมก็ต้องนึกถึงร้านนี้เป็นอันดับแรก ด้วยรูปลักษณ์ที่สวยงาม ประณีต รสชาติอร่อย ราคาเป็นกันเองและบริการเป็นเลิศ ร้านเธอจึงเป็นที่โด่งดัง เพียงเปิดได้แค่ปีเดียวก็มีลูกค้าประจำมากมายแวะเวียนเข้ามาอุดหนุนอยู่ไม่เคยขาด

ทุกคนที่ได้ชิมต่างพากันติดใจในรสมือของโรฮันนา ทุกวันนี้ร้านของเธอโด่งดังเป็นที่รู้จัก เพราะปากต่อปากของลูกค้ารายแรกๆ ที่เข้ามาอุดหนุน จนกลายเป็นลูกค้าขาประจำ ในต้นปีนี้เธอก็มีโครงการจะขยายสาขาเพิ่ม ไปเปิดอีกที่ในย่านธุรกิจใจกลางกรุง เมื่อคิดถึงจุดนี้โรฮันนาถึงกับยิ้มออกมาอย่างภูมิใจ

“แค่ก แค่ก แค่ก…” คนป่วยไอจนตัวโก่ง น้ำตาเล็ด

เสียงไอของนมช้อยที่นอนอยู่ในบ้าน ทำให้เจ้าของร่างอ้อนแอ้นนัยน์ตาเศร้าหลุดออกจากภวังค์ แล้วรีบวิ่งเข้าไปดูแม่นมที่นอนป่วยอยู่ทันที

“นมจ๋า นมเป็นยังไงบ้างจ๊ะ?” เสียงหวานเอ่ยถามแม่นมของตนด้วยความอาทร หญิงสาวเป็นห่วงผู้มีพระคุณเหลือเกิน ภายในหัวใจดวงน้อยบีบรัดและเต้นไม่เป็นจังหวะ เพราะความกังวลและหวาดกลัวที่กำลังประดังประเดเข้ามา

“นมไม่เป็นไรมากหรอกค่ะคุณหนู นอนพักเดี๋ยวเดียวก็หายแล้ว” นมช้อยปรือตาตอบปลอบใจนายสาวให้คลายกังวลด้วยน้ำเสียงระโหยโรยแรง

“ไม่เป็นไรได้ยังไงจ๊ะนม นมเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้วนะ พรุ่งนี้หยีจะพานมไปหาหมอที่โรงพยาบาลนะจ๊ะ นมจะได้ไม่ต้องทรมานอีกต่อไป” โรฮันนาไม่อาจวางใจได้ กลัวว่าอาการของแม่นมจะทรุดหนักมากไปกว่านี้