บทที่ 13 Chapter 13
บุหงันถอนหายใจยาวขณะมองพราวฟ้าที่เอาแต่นั่งร้องไห้ไม่หยุด นางเข้าใจความรู้สึกพราวฟ้า จึงปล่อยให้ร้องไห้เพราะถือว่าเป็นการระบายความอัดอั้นตันใจ ความเสียใจและความเจ็บปวดจากเรื่องถูกแม่ผัวทำร้ายร่างกาย
ยุรนันท์สงสารคนกำลังเสียใจเป็นที่สุด เขารู้ดีว่าปุริมกับอรุณไม่ปลื้มพราวฟ้า แต่ไม่คิดว่าจะจงเกลียดจงชังมากถึงเพียงนี้ ปุริมนั่งนิ่งเฉยมองดูอรุณทุบตีพราวฟ้า ไม่คิดห้ามปรามหรือกล่าวเตือน การจิกด่า รังแกให้ทำงานหนักๆ เช่นคนรับใช้ ยุรนันท์ยังพอรับได้ และคิดว่ามีในสังคมระดับเดียวกับเขา ทว่าเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ ไม่น่าเกิดขึ้นในสังคมที่เรียกตัวเองว่าผู้ดี หรือสังคมชั้นสูง ยุรนันท์คาดไม่ถึงว่า อรุณจะทำกับพราวฟ้าหนักขนาดนี้
“แกทำไมไม่สู้หรือวิ่งหนีออกมาจากห้อง ปล่อยให้นังบ้าทุบตีอยู่ได้” บุหงันอดพูดไม่ได้
“ฮือ...ทราย...ทรายไม่กล้าค่ะ...กะ...กลัวคุณป้าโกรธ” บุหงันกับยุรนันท์มองหน้ากัน พร้อมใจถอนหายใจกับการเป็นคนดีเกินไปของพราวฟ้า ดีจนอึดอัด
“จะไปกลัวมันโกรธทำไม โกรธก็โกรธไปสิ แกนี่นะ...อ่อนอย่างนี้ไง อรุณถึงได้ใจ ด่าแก ทุบตีแกแบบนี้ แกหนังเป็นวัวเป็นควายหรือไงถึงได้ทนให้มันทุบอักๆ ทุบจนเป็นรอยแดงเต็มไปหมด เป็นฉันหน่อยไม่ได้ แม่ผัวก็แม่ผัวเถอะ จะถีบให้กระเด็น”
ที่รู้ว่าเกิดรอยแดงเพราะนางถลกเสื้อด้านหลังของพราวฟ้า เห็นรอยจ้ำแดงอยู่หลายจุด
“ทรายไม่กล้าค่ะ” พูดจบก็ปาดน้ำตา
“ทรายต้องบอกเรื่องนี้กับโดมนะ โดมจะได้รู้ว่าคุณแม่ทำอะไรกับทรายบ้าง” ยุรนันท์บอกคนร้องไห้
“ใช่ ถ้าแกไม่บอก ฉันนี่แหละจะบอกเอง” บุหงันไม่ปล่อยผ่านเรื่องนี้แน่นอน
“คุณย่าขา...อย่าบอกเรื่องนี้กับพี่โดมนะคะ ทรายไม่อยากให้พี่โดมไม่สบายใจ ไม่อยากให้พี่โดมคิดมากและมีปัญหากับคุณลุงคุณป้า” พราวฟ้ารีบพูดด้วยไม่อยากให้สามีลำบากใจ “ทรายทนได้ค่ะ เจ็บแปปเดียวเดี๋ยวก็หายค่ะ”
“ฉันเคยบอกแกแล้วใช่ไหมว่า เป็นคนดีน่ะเป็นได้ แต่อย่าดีจนคนอื่นมองว่าโง่ แกสนใจแต่ความรู้สึกโดม แล้วความรู้สึกตัวแกเองละ แกเคยนึกถึงบ้างไหม” บุหงันขัดใจหลานสะใภ้ รู้ว่าเป็นคนดี แต่ต้องดีให้ถูกคนและถูกเวลา ไม่ใช่ดีพร่ำเพื่อแบบนี้
“นั่นสิทราย พี่ว่าเรื่องนี้เรื่องใหญ่นะ แล้วครั้งนี้เป็นครั้งแรกหรือเปล่าที่คุณแม่ทุบตีทราย” ยุรนันท์สงสัยจึงถาม
“ว่าไงล่ะ ตอบไปสิ แล้วอย่าโกหกนะ” บุหงันเองก็อยากรู้
“ก่อนหน้านี้มีหยิกแขน หยิกเอว มีตีไหล่บ้างค่ะ” พราวฟ้าตอบตามจริงเมื่อถูกคาดคั้น
“แกนะแก ฉันละหงุดหงิดแกจริงๆ ทนได้ไง ทำไมไม่บอกฉัน ไม่บอกโดม” คนสูงวัยความดันแทบขึ้น
“ทรายทนได้ คุณป้าก็ไม่ได้หยิกแรงตีแรงค่ะ ไม่กี่นาทีก็หายเจ็บ ทรายไม่อยากให้ใครคิดมากหรือไม่สบายใจค่ะ”
“ฉันจะด่าแกว่าไงดีเนี่ย แม่คนดี แม่พระ แม่มหาจำเริญ” บุหงันสรรหาคำมาพูดไม่ได้ มองพราวฟ้าหลากหลายอารมณ์ สงสาร เห็นใจ ไม่ได้ดั่งใจ หงุดหงิด
“แต่พี่ว่า ทรายควรบอกโดมนะ โดมต้องรู้จะได้พูดกับคุณแม่ให้เข้าใจว่า ทรายไม่ได้เรียกร้องอะไร โดมเต็มใจซื้อของให้ทรายเอง” ยุรนันท์ยังคงเห็นว่า เรื่องนี้ปรินทร์ต้องรู้
“ทรายไม่อยากให้พี่โดมไม่สบายใจค่ะ ทรายจะไม่บอกพี่โดม คุณย่าขา พี่เฮิร์ป อย่าบอกเรื่องนี้กับพี่โดมนะคะ นอกจากพี่โดมจะไม่สบายใจและลำบากใจ คุณป้าจะยิ่งโกรธ หาว่าทรายปากมากบอกให้พี่โดมรู้ คุณป้าก็จะยิ่งหาเรื่องทรายมากขึ้น ทรายอาจโดนทุบตีอีก” เธอบอกเหตุผล “ปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปเถอะค่ะ ทรายไหว ทรายทนได้ค่ะ”
เหตุผลนี้พอฟังขึ้น เพราะไฟโกรธจะโหมในใจอรุณมากขึ้นไปอีก อาจต่อว่า ดุด่า รังแกและทำร้ายลูกสะใภ้ที่ไม่ต้องการอีกครั้งและอีกครั้ง
“ครั้งนี้ฉันจะไม่บอกโดม แต่ถ้าครั้งหน้าเกิดเรื่องแบบนี้อีกละก็ ฉันไม่ยอมแกแล้วนะ ฉันจะพูดให้หมดเปลือกเลยคอยดู” บุหงันยอม
“พี่ก็เหมือนกัน ถ้ามีครั้งหน้า พี่จะบอกโดม”
“ขอบคุณมากค่ะคุณย่า พี่เฮิร์ป” พราวฟ้ายกมือไหว้ทั้งสอง
“แกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไป วันนี้เฮิร์ปจะรับแกไปบ้าน คุณยายเฮิร์ปติดใจก๋วยเตี๋ยวลุยสวนฝีมือแก เลยจะให้แกไปสอนแม่ครัวที่นั่นทำ” หลังจากเห็นพราวฟ้าถูกอรุณทำร้าย บุหงันตั้งใจจะระงับเรื่องที่ให้พราวฟ้าไปบ้านยุรนันท์ แต่คิดไปคิดมา ให้พราวฟ้าอยู่ห่างอรุณเวลานี้ดีกว่า เพราะอรุณอาจบ้าดีเดือดทำร้ายพราวฟ้าอีก “ฉันจะไปด้วย ตั้งใจไปหาคุณยายพอดี”
“ค่ะคุณย่า” พราวฟ้าทำตามคำสั่งบุหงัน ลุกเดินไปยังห้องนอนของตน
“ย่าสงสารทรายจริงๆ อดทนเพราะโดม อะไรๆ ก็นึกถึงแต่โดม แต่ไม่รู้ว่าโดมจะนึกถึงทรายบ้างไหม” บุหงันพูดไล่หลังร่างบอบบาง ทั้งสงสารและเอ็นดู “หลานสะใภ้ของย่า ไม่มีใครเหมาะเท่าทราย มันจะจนหรือไม่มีอะไรเทียบโดมได้ แต่มันมีความดีที่ไม่มีใครเทียบได้”
นางมีลางสังหรณ์ว่า ต้องเกิดเรื่องระหว่างปรินทร์กับพราวฟ้า แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น บุหงันจะปกป้องพราวฟ้าให้มากที่สุด นางพร้อมงัดกับลูกสะใภ้ทุกรูปแบบ
ยุรนันท์ไม่กล่าวคำใด ในใจเขามีแต่ความสงสารพราวฟ้า หญิงสาวที่เข้ามามีอิทธิพลในความรู้สึกเขาทีละน้อย โดยที่เขาหักห้ามใจแล้ว แต่ยากนักที่จะทำได้
