บทที่ 16 Chapter 16

“ผมไม่ได้คิดอย่างนั้นเลยนะ ถึงคุณแม่ไม่สั่ง ผมก็ตั้งใจอยู่แล้ว” ปรินทร์รีบแก้ตัว

“ถ้างั้นหาอะไรอร่อยๆ กันเสร็จเราก็ไปดูหนัง จากนั้นก็ไปนั่งฟังเพลงกันในผับดีไหมคะ”

“อืม ได้สิ วันนี้ผมตามใจเปิ้ล” เขาไม่ขัดข้อง

“คุณไปกับเปิ้ล ทรายจะไม่ว่าหรือคะ เพราะกว่าจะกลับก็คงดึก เปิ้ลไม่อยากเห็นโดมมีปัญหากับทรายเพราะเปิ้ล” นางฟ้าอีกแล้ว ทว่าจิตใจนั้นนางมารร้ายชัดๆ

“เรื่องนี้ไม่มีปัญหา ผมจัดการได้” ว่าแล้วก็เดินไปหยิบมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน เขาโทรศัพท์หาพราวฟ้าเพื่อบอกว่า เย็นนี้เขามีนัดกินข้าวกับลูกค้าและพาไปผับต่อ พราวฟ้ารับคำโดยง่ายเพราะเชื่อใจสามีเต็มที่ “เรียบร้อยแล้ว เราไปกันเลยดีกว่านะ”

“ค่ะ” ทิวาทิพย์ยิ้มกว้าง ลุกขึ้นเดินออกจากห้องพร้อมกับปรินทร์ที่ถือถุงของฝากไปด้วย ขณะที่ทั้งสองเดินไปยังลานจอดรถ ทั้งคู่ยิ้มและพูดคุยกันไปตลอดทาง ทำตัวราวกับเป็นคนรักก็ไม่ปาน

“วันนี้เปิ้ลมีความสุขที่สุดเลยค่ะ มันเหมือนเปิ้ลได้ย้อนวันวานตอนที่เราคบกัน”

ทิวาทิพย์ช้อนตามองปรินทร์ที่จังหวะนั้นหลุบตามองเธอพอดี สองสายตาจึงประสานกันในความมืดสลัวภายในผับ ทั้งคู่มองลึกลงไปในดวงตากันและกัน คำพูดทิวาทิพย์เหมือนมีลมพัดหวนเกิดขึ้นรอบตัวเขาและเธอ

วินาทีนี้ปรินทร์ไม่มีพราวฟ้าในจิตใจ ความคิดและหัวใจเขามีเพียงสาวตรงหน้า อดีตคนรักที่แม้ว่าจะเลิกกันไปนานหกปี แต่ดูเหมือนว่าความรักยังคงไม่หนีไปนั้น เขาหลบเธอไว้ในห้วงใจ รอวันรักหวนคืน

“ผมก็มีความสุข มีมากด้วย” ปรินทร์ตอบตรงจากใจ ทิวาทิพย์ยิ้มหน้าบาน หอมแก้มเขาหนึ่งฟอด

“งั้นเรามาดื่มฉลองความสุขของเรากันดีกว่าค่ะ เปิ้ลจะสั่งเครื่องดื่มพิเศษให้นะคะ” ปรินทร์พยักหน้า ทิวาทิพย์จึงยกมือเรียกบริกรร้านที่รีบเดินมาหา เธอพูดเพียงแค่ว่า เครื่องดื่มพิเศษ บริการคนนั้นยิ้มก่อนเดินไปสั่งบาร์เทรนเดอร์ แล้วกลับมาโต๊ะที่ทิวาทิพย์นั่ง พร้อมเครื่องดื่มสองแก้ว “ดื่มให้กับความสุขของเราค่ะ หมดแก้วนะคะ”

ทั้งสองชนแก้วกัน ก่อนที่จะดื่มทีเดียวหมดแก้ว ทิวาทิพย์ยิ้มหวานเมื่อเห็นแก้วว่างเปล่าของปรินทร์ ทิวาทิพย์ชวนปรินทร์คุย ประวิงเวลาให้สารบางอย่างที่ใส่ลงไปในแก้วแอลกอฮอล์ทำงาน

ปรินทร์มึนศีรษะขึ้นมาทันใด พร้อมกับอาการหนักหัว เขาเข้าใจว่าอาจเป็นเพราะฤทธิ์เหล้าที่วันนี้ดื่มติดๆ กันไปหลายแก้ว แก้วล่าสุดก็ดื่มไปพรวดเดียวหมดแก้ว จึงเป็นสาเหตุของอาการดังกล่าว

“โดมเป็นอะไรคะ คุณเมาหรือคะ” ทิวาทิพย์แสร้งถาม ทั้งที่รู้เต็มอกว่าเขาเป็นอะไร

“ผมมึนๆ ผม...” พูดได้เพียงไม่กี่คำ ปรินทร์ก็หลับกลางอากาศ ศีรษะพิงพนักโซฟา ทิวาทิพย์ยิ้ม เขย่าแขนและเรียกปรินทร์สองสามครั้ง เมื่อแน่ใจว่าหลับสนิท เธอหยิบมือถือโทรหาใครบางคน

“เรียบร้อยค่ะคุณแม่”

คุณแม่ที่ว่านี้คืออรุณ เจ้าของแผนการทั้งหมด แท้จริงแล้วมารดาทิวาทิพย์ไม่ได้ไปฝรั่งเศส ของฝากทุกชิ้นล้วนแต่เป็นเงินอรุณที่โอนเข้าบัญชีทิวาทิพย์ เพื่อให้อีกฝ่ายไปซื้อของหรูจากห้างดังเพื่ออ้างว่าเป็นของฝาก จากนั้นก็ออกอุบายให้ทิวาทิพย์นำไปให้ไว้กับปุรินทร์ กำชับให้ลูกชายพาทิวาทิพย์ไปเลี้ยงข้าว ต่อจากนั้นก็เป็นหน้าที่ของทิวาทิพย์ที่จะพาปรินทร์ไปนั่งดื่มที่ไหนสักแห่ง เพื่อให้แผนการสุดท้ายสำเร็จ

“ดีมากเปิ้ล พามาที่นี่ได้เลย แม่เตรียมทุกอย่างไว้แล้ว” อรุณยิ้มพอใจ ก่อนตัดสาย “ฉันเกลียดแก นังทราย แกจะต้องกระเด็นไปจากที่นี่ ไปจากชีวิตโดม”

ความเกลียดชังของอรุณที่มีต่อพราวฟ้ามากมายนัก มากพอจะทำให้นางคิดกำจัดพราวฟ้า สาวแสนดีไม่มีพิษมีภัยกับใครให้พ้นไปจากชีวิตทุกคนในบ้าน...แบบถาวร

เช้าวันต่อมา

แม้ว่าวานนี้จะเสียใจกับการถูกอรุณทำร้าย และร้องไห้จนหลับไปไม่รู้ตัว พราวฟ้าก็ยังคงตื่นแต่เช้ามาทำหน้าที่ภรรยาที่แสนดีต่อไป และเมื่อตื่นเช้ามาจึงรู้ว่า ปรินทร์ไม่ได้กลับมานอนบ้าน ที่นอนข้างกายเธอว่างเปล่า ไม่มีร่องรอยการใช้งาน

พราวฟ้าสงสัยไม่น้อยว่าเขาไปนอนที่ไหน แต่ความที่ไม่ใช่ภรรยาที่ตามจิกและไว้ใจสามี พราวฟ้าคิดไปในทางที่ดีว่า เมื่อคืนนี้เขาคงสังสรรกับลูกค้าจนดึกหรือไม่ก็มึนเมา ไม่สามารถขับรถกลับมาบ้านได้ คงหาที่นอนแถมนั้น หรือไม่ก็นอนโรงแรมเดียวกันกับที่ลูกค้าพัก เธอลุกขึ้นจากเตียงก้าวเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ

ขณะแปรงฟันอยู่ตรงเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า พราวฟ้านึกขึ้นได้ว่า ประจำเดือนยังไม่มา กำหนดมาคือสามสี่วันก่อน เธอคิดว่าที่มันเคลื่อนอาจเป็นเพราะตนเครียดจากเรื่องที่ตนคิดมากและเรื่องแม่สามี คงไม่ได้ตั้งครรภ์เนื่องจากพราวฟ้าไม่มีอาการใดๆ ให้รู้สึกหรือเดาได้ว่าท้อง

แต่เพื่อความไม่ประมาท หลังจากแปรงฟันเสร็จ หญิงสาวเดินออกไปหยิบที่ตรวจครรภ์ที่ซื้อเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้า ก่อนเดินเข้าห้องน้ำเพื่อตรวจว่า ที่ประจำเดือนไม่มาเพราะความเครียดหรือว่าตั้งท้อง

พราวฟ้าทำตามขั้นตอนทุกอย่าง ก่อนนั่งรอเวลาให้ขีดสีแดงขึ้น ระหว่างรอก็ลุ้นกับผลที่กำลังออกมา นับตั้งแต่อยู่กินกันฉันสามีภรรยา ปรินทร์กับพราวฟ้าไม่ได้คุมกำเนิด ปรินทร์อยากมีลูกมาก พยายามปั้นน้ำให้เป็นตัวมาตลอด แต่ก็ไม่มีวี่แวว ทั้งสองเคยคุยกันไว้ว่า หากสิ้นปีนี้ยังไม่มีข่าวดี เขาจะใช้วิธีทางการแพทย์เพื่อจะได้มีลูกสมใจ

รอยยิ้มระบายเต็มดวงหน้าพราวฟ้า เมื่อเห็นขีดสีแดงขึ้นสองขีด นั่นหมายความว่า เวลานี้สายใยรักระหว่าปรินทร์กับพราวฟ้าถือกำเนิดแล้ว

“ท้อง เราท้อง” พราวฟ้าพูดซ้ำๆ น้ำตาแห่งความดีใจเอ่อคลอ “เราทำได้แล้วนะคะพี่โดม”

ความโศกเศร้าเสียใจกับเรื่องเมื่อวานนี้หายเป็นปลิดทิ้ง มือเล็กสวยลูบท้องตัวเองเบาๆ แล้วยิ้ม น้ำตาหยดไหล

“ลูกแม่ ในที่สุดหนูก็มาเกิดสักที รู้ไหมว่าพ่อกับแม่รอหนูมานานแล้วนะ” พราวฟ้าพูดกับลูกในท้อง “พ่อกลับมาบ้าน แม่จะบอกเรื่องนี้กับพ่อนะ พ่อต้องกระโดดตัวลอยแน่ๆ”