บทที่ 18 18

คราวนี้เขาหันกลับมาและดึงร่างน้อยเข้าไปไว้ในอ้อมแขน ชาคริยาตัวสั่นเหมือนลูกนกแต่ไม่กล้ากรีดร้องเสียงดังท่ามกลางผู้โดยสารภายในสนามบินที่เดินขวักไขว่กันคับคั่ง แต่สิ่งที่น่าหวั่นกลัวยิ่งกว่านั้นคือนัยน์ตาสีบรูเน็ตบนใบหน้าคร้ามคมที่กำลังเข้มคลั่ก

“ถ้าเป็นเพื่อนแล้วทำไมต้องแอบนัดมาหา คุณไม่ได้บอกพ่อผมห...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ