บทที่ 106 บทที่ 106

“จันทร์เชื่อว่าที่ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ก็เพราะว่าคนข้างบนท่านขีดไว้ และทุกข์มักจะมาก่อนสุขเสมอค่ะ”

เสียงหวานๆ ใสๆ ที่งดงามไม่ต่างจากหน้าตาและจิตใจดังขึ้น เป็นดั่งน้ำทิพย์ปลอบประโลมความรู้สึกผิดในใจของรังสิมันต์ให้คลายลง มือใหญ่เอื้อมไปไล้พวงแก้มใสเบาๆ อย่างทะนุถนอม ถ้ามันเป็นอย่างที่เธอว่า เขาก็ขอโ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ