บทที่ 4 บทที่ 2
บทที่ 2
เดือนแรกของการที่ได้เข้ามาอยู่ในบ้าน ‘เวชญานันท์’ ชีวิตเธออยู่ในความดูแลของ คุณอุษา เวชญานันท์ หรือ ‘คุณป้าษา’ ลูกกวางอาศัยอยู่ตึกใหญ่ชั้น 1 ห้องข้างล่าง ซึ่งเป็นห้องรับแขก ติดกับห้องอ่านหนังสือ
คุณป้าให้คนมาตกแต่งห้องให้ใหม่ราวกับห้องเจ้าหญิง และแบ่งสัดส่วนความเป็นส่วนตัวอย่างชัดเจน…ไม่มีใครมายุ่มย่ามได้ ยกเว้นแต่เขา...ที่จะมาอ่านหนังสือแทบทุกวันเพราะใกล้จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว...
เธออยู่ที่นี่ทุกคนจะเรียกเธอว่าคุณลูกกวาง...ซึ่งเธอไม่ชอบแต่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะคำสั่งนายท่านของบ้าน คือ คุณลุงไพศาล เจ้านายพ่อเธอ…
‘อยู่อย่างเจียมตนนะลูก...คุณสิงห์เขาเป็นคนแบบนี้ หนูอย่าไปน้อยใจอะไร ถ้าเขาพูดอะไรหนูก็เฉย ๆ ไป ยิ้มรับ ก้มหน้าไว้ ลูกกวางน่ารัก เป็นเด็กดี...ความดีจะชนะทุกอย่างนะลูก’
เธอจำคำพูดที่พ่อเรียกเธอไปคุย ก่อนจะออกไปทำงานต่างจังหวัดกับคุณลุงได้ เธอจำมันขึ้นใจ และไม่คิดเทียบเคียงเสมอเจ้านาย...
เธอย้ายโรงเรียนมาจากโรงเรียนเก่าเป็นโรงเรียนแถว ๆ บ้าน ศึกษาต่อชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 เทอม 2 มันค่อนข้างจะติดขัด แต่ถ้าเธอไม่ใช่เด็กฝากของ ‘เวชญานันท์’ มีหรือทุกอย่างมันจะง่ายดายเช่นนี้...
“ไปเรียนวันแรกเป็นอย่างไรบ้างลูกกวาง...หนูมีเพื่อนหรือยังจ๊ะ” มือเรียวลูบใบหน้าเด็กสาวที่ไม่ยอมขึ้นมานั่งตีตนเสมอผู้ใหญ่
เธอเป็นเด็กดี น่ารัก เจียมตัว เจียมตน ว่านอนสอนง่าย ไม่เถียง ฉลาดแต่ไม่พูด...
“มีแล้วค่ะ” เธอก้มหน้าเอ่ยออกมาเบา ๆ อุษาลูบศีรษะทุยที่มัดผมเปียผูกโบสีน้ำเงินสองข้าง เธอสวมชุดนักเรียนลายสก็อต กระโปรงยาวคลุมเข่า เธอนั่งพับเพียบวางมือบนตัก…เรียบร้อยจริง ๆ
“ทำไมยังกลัวป้าอยู่...ลูกกวาง ป้ารักหนูนะลูก อย่ากลัวป้าเลยนะจ๊ะ” ดวงตากระปุกกลมโตเงยหน้าสบตาผู้หญิงสูงวัยตรงหน้า
“ลูกกวางไม่ได้กลัวคุณป้าค่ะ...แต่ลูกกวางเกรงใจ” เธออ้อมแอ้มตอบ อุษากลับชอบใจและรู้สึกรักเธอมากขึ้น แม่เธอเลี้ยงเธอมาดีจริง ๆ
“เด็กดีของป้ามานี่มาลูก...” อุษาอ้าแขนออก เด็กสาวเห็นเช่นนั้นก็ซุกเข้าหาไออุ่น...
เด็กชายที่เดินลงมาจากชั้นสองด้านบน เขากำลังจะออกไปหาเพื่อนข้างนอก...เห็นภาพนั้นถึงกับอดส่ายหัวไม่ได้
ตั้งแต่เด็กนั่นมาอยู่แม่เขาช่างปรนเปรอเหลือเกิน ให้เรียนโรงเรียนเก่าที่เขาเคยเรียน อะไรที่เขาเคยทำเธอได้ทำทั้งหมด! ซึ่งที่นั่นต้องสอบเข้า! และถ้าไม่รวยก็เรียนไม่ได้! แถมเธอยังเข้าไปกลางเทอมอีก! คงใช้เส้นสายสินะ!
“หึ!”
“ทำเสียงอะไรสิงห์? แม่ถามว่าทำเสียงแบบนั้นใส่ใคร!” เขาไม่ตอบ แต่ค้อมหัวให้แม่และเดินผ่านไป!
“เพิ่งกลับจากโรงเรียน เอาละ! ออกอีกแล้ว! แกนี่จริง ๆ เลยนะ! และอย่ากลับดึก! อย่ามาใช้ให้น้องรอเปิดประตูให้แกอีกนะ!!” เขาเพียงยกยิ้ม ก่อนจะควงกุญแจรถออกไป ไม่ใช่ว่าเกลียด แต่แค่รู้สึกไม่ชอบ…
ไม่ชอบที่เธอเรียบร้อย! ไม่ชอบรอยยิ้มหวาน ๆ ของเธอ! ไม่ชอบผิวขาว ๆ สะอาด ๆ นั่น! ไม่ชอบกลิ่นหอม ๆ จากตัวเธอ! ไม่ชอบที่เธอยอมคน ยอมเขาจนบางทีเขาดูเลวไปเลย!
‘พี่สิงห์...นะ...น้ำค่ะ’ เขาใช้ให้เธอไปเอาน้ำมาเสิร์ฟเขาและเพื่อน
‘เย็นเกินไป! ไปเอามาใหม่!’ ร่างเล็กรีบเดินเข้าครัวไป ก่อนจะกลับเข้ามาอีกครั้ง
‘น้ำค่ะ’ เขาหยิบแก้วก่อนจะกระแทกลงบนโต๊ะเสียงดัง!
‘ฉันไม่ได้เจ็บคอ!! ถึงขนาดต้องมานั่งกินน้ำอุ่น! ลูกกวางทำไมโง่เง่าแบบนี้!’ เขาเขวี้ยงแก้วน้ำเย็นลงพื้น และเท้าเอวมองหน้าเธอ!
‘ลูกกวางขอโทษค่ะ ๆ’ เธอนั่งลงที่พื้นและยกมือไหว้ขอโทษเขา
‘ไอ้สิงห์อะไรของมึงนักหนาวะ! บ้าฉิบหาย! ลูกกวางออกไปเถอะ! ไม่ต้องเข้ามาแล้ว อย่ามายุ่งกับคนบ้าอย่างมัน!’ พรีมเพื่อนสนิทเขาที่เห็นภาพนั้น จากคนที่ไม่ค่อยพูด ก็อดพูดขึ้นมาไม่ได้!
‘ลองออกไปสิ! ลองลุกออกไป ได้เห็นดีกันแน่!’
