บทที่ 5 บทที่ 3
บทที่ 3
[ติ๊ง! ติ๊ง! ติ๊ง! ติ๊ง! ติ๊ง!] เสียงไลน์ที่ดังรัว ๆ ๆ เธอสะดุ้งตื่นจากความฝันแทบไม่ทัน!
[เป็นห่าไรไม่รับสายวะ!!]
[รอแป๊บนะคะ] เธอหันมองนาฬิกา...ตี 2!! ก่อนจะพุ่งตัวออกจากห้องนอน มาเปิดประตูบ้านให้เขาดังเช่นทุกวัน!!
“ยืนรอจนยุงกัดหมดแล้วเนี่ย!” แล้วทำไมไม่เอากุญแจไปเล่า...
“ขอโทษค่ะ ลูกกวางเผลอหลับ”
“ก็ไลน์มาบอกตั้งแต่ 4 ทุ่มแล้วว่าให้รอ! ถ้ารอบหน้าหลับอีกโดนดีแน่!” ร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอเอ่ยบอกเสียงลอดไรฟัน! เธอก้มหน้านิ่งไม่โต้ตอบ…
“ไปหาอะไรให้กินหน่อย”
“ตอนนี้คงได้แต่มาม่านะคะ...ถ้าทอดไข่คุณป้าต้องตื่นแน่ ๆ”
“อื้ม” ผ่านไป 10 นาที เขานั่งเคาะนิ้วอยู่บนเคาน์เตอร์ในครัว มีร่างเล็กที่สูงประมาณอกเขา กำลังหมุนไปหมุนมาอยู่หน้าเตา…
เขาเที่ยวทุกคืน...และเธอก็รอเปิดประตูให้ทุกคืน และเขาก็กินมาม่าก่อนนอนทุกคืน หรือบางวันเธอก็จะทำกับข้าวไว้รอตั้งแต่ตอนเย็น ถ้าเขาเข้าบ้านมาแล้ว เธอก็จะคอยอุ่นให้กิน…
“ทำไมวันนี้ไม่ทำกับข้าวไว้ให้ กินมาม่าทุกวัน ผมฉันจะร่วงหมดหัวแล้ว!”
“รบกวนไลน์มาบอกตั้งแต่ช่วงเย็นว่าพี่สิงห์จะกลับกี่โมงได้ไหมคะ ลูกกวางจะเตรียมข้าวไว้รอ แต่ถ้าบอกดึก ลูกกวางคงออกมาเปิดเตาไม่ได้” แม่เธอสอนให้ทำกับข้าวตั้งแต่เล็ก ๆ ซึ่งมันก็มาใช้บ่อย ๆ ก็ยามนี้แหละ...
“เธอเป็นเมียฉันหรือไง...ฉันถึงต้องรายงานเธอว่าจะกลับกี่โมง!”
“..........” ร่างบางที่กำลังจะยกหม้อมาม่าที่เดือดเพื่อเทใส่ชามถึงกับชะงัก…เธอไม่เข้าใจคำว่า ‘เมีย’ แต่มันคือคำไม่สุภาพที่ไม่ควรใช้กับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่ภรรยา...
“จะเหม่ออีกนานไหม! จะตี 3 แล้ว กว่าจะกินเสร็จอีก เร็ว ๆ หิวจะตายแล้ว!” เธอรีบเทมาม่าลงชามก่อนจะถือให้เขา ที่นั่งรออยู่บนเคาน์เตอร์หน้าเตา ก่อนจะไปหยิบแก้วน้ำ เทน้ำใส่แก้วและยื่นไปข้าง ๆ ชามมาม่าเขา...
“จะไปไหน?” เธอที่หมุนตัวจะพ้นประตูห้องครัวแล้ว แต่เขาเรียกไว้ก่อน
“มาล้างชามด้วย!”
“ค่ะ...”
“อ่านหนังสือดึกเหรอลูก...ทำไมขอบตาถึงช้ำแบบนั้น” คุณป้าเอ่ยถามขึ้นมากลางโต๊ะอาหาร ที่มีเขานั่งอยู่ตรงข้ามเธอ...
“คะ...ค่ะ มะ...เมื่อคืน ลูกกวางอ่านหนังสือดึก”
“ไม่เอานะลูก ไม่อ่านดึกมากนะคะ นอนเร็วเอาและตื่นมาอ่านตอนเช้าตรู่จะเข้าหัวกว่า นอนดึกไม่ดีต่อสุขภาพ” น้ำเสียงที่แสดงถึงความห่วงใยของคุณป้า มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกไม่ดีเท่าไร…
“ค่ะ...ลูกกวางจะไม่อ่านหนังสือดึก ๆ แล้วค่ะ” เธอตอบออกมาเสียงเบา และได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของคนตรงข้ามที่เป็นตัวต้นเหตุของเบ้าตาเธอที่ช้ำแบบนี้
“กลิ่นเหล้านี่หึ่งเลย! แกจะสอบอยู่อาทิตย์หน้าแล้ว หยุดอยู่บ้านบ้างเถอะ พ่อเจ้าประคุณลูกรักของแม่!”
“ผมไม่ชอบอยู่บ้านแม่ก็รู้...”
“ยัง! ยังไม่ต้องขอไปอยู่คอนโด...ปี 2 นู่น ฉันจะให้แกไป! ฉันทำใจก่อน!” เพื่อนเขาอยู่คอนโดกันหมดแล้ว แต่ดูเขาสิ...ยังต้องกลับบ้านทุกวันอยู่แบบนี้ ไม่ใช่ไม่มีนะคอนโด แต่แม่นี่สิ!
“คุณป้าคะ...วันนี้ให้ลุงชมพาไปที่ห้างหน่อยได้ไหมคะ” เธอหมายถึงคนขับรถ ที่คอยไปรับ-ส่งเธอที่โรงเรียนทุกวัน
“มีอะไรหรือเปล่าลูก...” ปกติลูกกวางจะไม่ร้องขออะไร แต่วันนี้เธอกลับบอกให้คนขับรถพาเธอไปห้างสรรพสินค้า
“IPAD เปิดไม่ติดค่ะ ลูกกวางจะเอาไปซ่อมค่ะ” เธอตอบออกมาเบา ๆ
“เครื่องเก่าตาสิงห์ใช่ไหม...นานมากแล้วนะ ไม่เป็นไรซื้อใหม่เลยแล้วกัน” เขาขมวดคิ้ว กระแทกช้อนดังเคร้ง!
“วันอังคารแกเลิกบ่าย 2 นิ! น้องเลิก 4 โมง แกไปรอน้องหน้าโรงเรียน เสร็จแล้วพาน้องไปซื้อ IPAD ใหม่ ส่วนเงิน ก็ใช้เงินแกละกันนะ...กินเหล้าได้ทุกวัน! ปันผลก็ออกแล้ว! ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก!!”
