บทหกสิบสอง

มุมมองของอเล็กซานเดอร์

“ว่าไง ลูกพ่อ”

“ไม่” ผมเค้นเสียงตอบ เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นและไม่ยอมแม้แต่จะหันไปมองเขาอีก เขาเรียกชื่อผมครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงไล่ตามหลังมา แต่ผมไม่หยุด ผมไม่มีวันหยุด

น้ำเสียงของเขาคมขึ้นขณะที่รถยนต์ค่อยๆ ขับเลียบขอบทางเท้าตามผมมา “อเล็กซ์ ฟังพ่อก่อน”

ผมกระชับกล่องเค้กใต้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ