บทหกสิบห้า

ผมเอนหลังพิงโซฟา จ้องแบรนดอนเขม็ง เขาไม่ขยับ ไม่สะดุ้ง แค่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าว่างเปล่าเหมือนเดิม ที่ยิ่งทำให้เลือดในกายผมเดือดพล่าน

ความโกรธที่คุกรุ่นอยู่ในตัวทำให้ผมไม่เห็นอะไรอีกแล้วนอกจากความอยากที่จะ ‘ใช้’ เขา เปลื้องเขาให้หมดเปลือกเหมือนที่เขาเคยทำกับผม แยกชิ้นส่วนเขาจนไม่เหลืออะไรนอก...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ