บทเจ็ดสิบ

ผมหอบหายใจหนักหน่วง กำปั้นยังคงขยุ้มเสื้อของเขาไว้แน่น ยึดเขาไว้ราวกับว่าเขาคือสิ่งที่กำลังฉีกกระชากผมเป็นชิ้นๆ เขาไม่แม้แต่จะมองหน้าผม ความเงียบของเขา—พระเจ้า ความเงียบของเขามันคือคมมีดที่กรีดลึกลงมายิ่งกว่าคำพูดโหดร้ายไหนๆ ที่เขาจะสาดใส่ผมได้

เสียงหัวเราะแห้งๆ หลุดออกมาจากปากผม ขมขื่นและว่างเปล่า...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ