บทที่ 57: โง่ทางอารมณ์

มุมมองของเชส

ผมไม่รู้ว่าเสียงหัวเราะมันเงียบหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่

ชั่วขณะหนึ่งผมกำลังหัวเราะคิกคักซบไหล่ของวอห์น ซี่โครงปวดไปหมดเพราะหัวเราะหนักกับมุกตลกที่ตอนนี้จำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ แต่แล้วจู่ๆ น้ำตาก็ไหลพรากอาบแก้ม หน้าอกบีบรัดแน่นเหมือนถูกคีมหนีบ ผมแทบหายใจไม่ออก ราวกับมีใครบางคนกระชากอากาศไปจาก...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ