บทร้อยห้า

“ดีจริงนะที่โผล่หัวมา” ฉันได้ยินเสียงหัวเสียของไลร่าพูดกับคนที่ฉันเดาว่าเป็นลอร่า

ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าขาดอะไรไปจนกระทั่งเธอตื่นขึ้นในตัวฉันอีกครั้ง ความรู้สึกอ่อนล้าและอ่อนแอนั้นก็จางหายไป

“เธอคิดว่าฉันอยากให้เป็นแบบนี้หรือไง” ลอร่าสวนกลับหมาป่าของฉัน เจือด้วยความหงุดหงิด

“ไม่สำคัญหรอกน่า นี่ไม่ใช่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ