บทร้อยสามสิบสี่

ฉันเป็นคนที่รู้ตัวดีอยู่เสมอ แต่ในชั่วขณะนั้น ที่มืออันแข็งแกร่งของเขากดฉันไว้ และเขี้ยวทั้งแปดซี่ของเขากำลังจะฝังลงบนจุดเดียวกับที่ลูเซียนเคยประทับรอยฉันไว้ มันราวกับว่าวิญญาณของฉันได้หลุดออกจากร่าง

ฉันไม่สนใจว่าที่นั่นมีหมาป่าหลวงในฝูงกว่าห้าร้อยตัว หรือว่านี่คือว่าที่กษัตริย์แห่งเผ่าพันธุ์ของฉัน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ