บทร้อยสามสิบเจ็ด

ออเรลีหนีไม่รอด

ตอนที่ฉันกลับมาจากที่ไกลลิบตรงที่พวกนั้นตั้งป้ายหยุด ฉันเดินขากะเผลกขณะที่ร่างกายพยายามเยียวยาตัวเอง แล้วก็ได้เห็นเธออยู่ในอ้อมแขนของทอมมี่ หมาป่าที่แก่กว่ากำลังเลียรอยตราบนคอของเธอ

ฉันรู้สึกขยะแขยงกับภาพตรงหน้า กับการไม่ขัดขืนของเธอ และท่าทีที่เธอยืนนิ่งเฉย ปล่อยให้มันทำอะไรตามใจช...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ