บทร้อยหกสิบ

ฉันจำไม่ได้จริงๆ ว่าเราเผลอหลับไปตอนไหน แต่ที่จำได้คือฉันตื่นขึ้นมาเจอแก่นกายที่พองโตของลูเซียนอยู่ตรงหน้า

และเราก็ใช้เวลาช่วงบ่ายปลุกเร้ากันและกันจนแทบคลั่งอีกครั้ง สร้างสรวงสวรรค์เล็กๆ ขึ้นมาในชีวิตอันแสนวุ่นวายของเรา

แต่แล้วความเป็นจริงก็กลับมาทวงคืนเมื่อมีคนโทรหารีดเรื่องการอนุญาตให้ใครบางคนเข...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ