บทที่สิบเก้า

ฉันเดินเข้าห้องไปด้วยหัวใจที่หนักอึ้งและลำคอที่เจ็บปวด

ฉันจำได้ว่าตอบคำถามของหมอโบรดี้ไม่ได้ว่าทำไมฉันถึงทำเรื่องนี้ได้ดีนัก ฉันได้แต่ชี้ไปที่ลำคอ พยายามจะบอกเขาว่าฉันพูดอะไรไม่ได้

ตอนแรกเขาไม่เข้าใจ แต่เด็กผู้หญิงที่เรากำลังดูแลอยู่ ซึ่งรอดมาได้อย่างปาฏิหาริย์โดยไม่ถูกสูบพลังไปจนหมด บอกเขาว่าฉันพ...