บทสองร้อยสอง

“โอ๊ย! เจ็บนะ” ลูเซียนครวญครางขณะที่บาดแผลบนแก้มของเขาสมานตัวในทันที

“เหรอจ๊ะ? อยากให้พี่เย็บแผลแล้วเป่าเพี้ยงให้ไหมจ๊ะ?” ฉันแกล้งดัดเสียงเล็กเสียงน้อยล้อเลียนเขา

“ไปไกลๆ เลย” เขาพึมพำแล้วตั้งท่าเตรียมสู้ต่อ

“ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปนะ ฉันได้เอาคืนเรื่องเก่าๆ ที่เราเคยมีเรื่องกันตั้งแต่เด็กหมดแน่ มา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ