บทสองร้อยเจ็ด

ตอนที่น้องสาวของฉันลงจากเครื่องบินเจ็ต เราวิ่งเข้าหากันเหมือนเด็กหญิงตัวน้อยสองคน เสียงหัวเราะดังก้องอยู่ในใจ

แน่ล่ะว่าฉันคิดถึงเหล่าเมทของตัวเอง แต่ก็ยังดีที่อย่างน้อยก็ได้รู้สารทุกข์สุกดิบของพวกเขาบ้าง

นี่เป็นครั้งแรกในรอบกว่าหกเดือนที่ฉันได้เจอน้องสาว และเธอก็เปลี่ยนไปอย่างไม่น่าเชื่อ

“สวัสดีเ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ