บทที่ยี่สิบสอง

พวกนางพยายามปลอบใจ แต่คำพูดเหล่านั้นไม่อาจทะลวงผ่านม่านความกลัวที่ห่อหุ้มตัวฉันได้ เขาดูเป็นคนประเภทที่จะทำร้ายคนอื่น แล้วเพลิดเพลินกับเสียงกรีดร้องที่ดังออกมาจากปากเหยื่อ

ฉันเริ่มอยากให้เขาลงโทษฉันให้มันจบๆ ไปเสียที ฉันจะได้หายใจได้สะดวก เพราะฉันหยุดคิดฟุ้งซ่านถึงรูปแบบการลงโทษต่างๆ นานาไม่ได้เลย

...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ