บทที่ 255

นิโคไล POV

ผมรู้สึกถึงการฉีกกระชากอีกครั้งที่ขา ต้นขา และท้องของผม

มันเป็นเวลาอาหารอีกมื้อ และผมก็คือบุฟเฟ่ต์ให้กับสัตว์ร้ายพวกนี้

ผมมองเข้าไปในดวงตาสีแดงที่จ้องกลับมา หมาป่าป่าที่ไร้สติสัมปชัญญะเหมือนมนุษย์หมาป่า และผมทำอะไรไม่ได้เลย

ได้แต่มองดูมันฉีกกระชากแก้มผม เสียงคำรามและเสียงเคี้ยวดั...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ