บทที่ 263

มุมมองของเอเลนอร์

ฉันบิดขี้เกียจอยู่บนเตียงเหมือนแมวที่ได้กินจนอิ่มหนำสำราญ รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าตั้งแต่ยังไม่ลืมตาด้วยซ้ำ ความหนักอึ้งที่แบกไว้บนบ่ามาหลายสัปดาห์ได้ถูกยกออกไปแล้ว และในที่สุดฉันก็รู้สึกตัวเบาหวิว ราวกับว่าสามารถพิชิตได้ทุกอย่างที่ชีวิตจะโยนเข้ามาใส่

แล้วฉันก็นึกขึ้นได้ว่ามีอยู่ช่วง...