บทที่ 281

ฉันเลิกสนใจเสียงจอแจรอบตัวเมื่อตระหนักได้ว่ากลิ่นของลูกสาวกับเมทของเธอจางหายไป ฉันหันมองไปทั่วห้อง

“พวกเขาอยู่ที่ไหน” ฉันพึมพำพลางทุบแขนรีดรัวๆ ให้เขาหยุดพูด “พวกเขาอยู่ที่ไหนกัน!”

“พวกเขาไปแล้วเพคะ” แม่มดน้อยที่ฉันเป็นหนี้ชีวิตลูกสาวมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนกระซิบ

“เจ้ารู้เรื่องนี้อยู่แล้วใช่ไหม!?” ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ